พ่อบอกว่า...
"อัลลอฮฺส่งเรามาพร้อมหน้าที่..."
และ
"วันนี้ เราทำหน้าที่นั้นสมบูรณ์ที่สุดเท่าที่ความสามารถของเรา
จะทำได้แล้วหรือยัง...ถ้ายัง...แล้ววันที่เรากลับไปหาพระองค์
เราจะตอบพระองค์ว่าอย่างไร..."
และ
"นบีของเราถูกส่งมายังโลกนี้ มิได้มาเพื่อแสวงหาความสุข
หนทางชีวิตของท่านบนโลกนี้ หาได้มีแต่ความสุขเลย
แต่ท่านมาเพื่อทำหน้าที่ของท่าน เหล่าสหายของท่าน
ก็เช่นกัน...หากลูกคิดว่าจะแสวงหาความสุขในโลกนี้
โดยลืมหน้าที่ที่พึงปฏิบัติแล้ว...ลองถามดูว่า
ท่านนบีท่านแสวงหาในสิ่งที่ลูกกำลังแสวงหาอยู่รึเปล่า
ความทุกข์ความสุขเป็นสิ่งที่คู่กับโลกนี้ มันเป็นสัจธรรม
แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือ เราได้ทำหน้าที่ของเราสมบูรณ์
แล้วหรือยัง...ถ้ายัง อย่าหนีมันหรือหันหลังให้มัน
เพียงเพราะเรารู้สึกว่าไม่มีความสุข...
ดูท่านนบีและสหายของท่านที่ทำหน้าที่ได้เสร็จสมบูรณ์
แล้วอัลลอฮฺก็ได้นำพวกท่านเหล่านั้นกลับไป...
กลับไปสู่ที่ที่ดีกว่า...ดีกว่าโลกนี้มากมาย...
ถ้าจะหนีความทุกข์หรือสิ่งที่ทำให้เป็นทุกข์
เราไม่ทางหนีมันพ้น...
การอดทนทำความดี การอดทนทำหน้าที่
ให้สมบูรณ์ที่สุดเท่าที่มีความสามารถ นั่นย่อมดีกว่า...
และเราจะได้พบกับที่ที่ดีกว่านี้...เราจะได้อยู่ในที่ที่ดีกว่านี้..."
ถ้อยคำเหล่านั้น...สร้างขวัญและกำลังใจในการดำเนินชีวิต
ให้กับผู้เป็นลูกสาวได้ไม่น้อย...
จึ่งทำให้รู้ว่า...เราจะคิดเอาแต่ความสุขเข้าหาตนแต่ฝ่ายเดียว
โดยไม่มองคนรอบข้างเลยนั้นไม่ได้...
และเราจะแสวงหาความสุขของตนเองจนลืมหน้าที่
ที่ได้รับมอบหมายมาก็ไม่ได้เช่นกัน...
หากเรามองว่าสุขทุกข์เป็นเรื่องธรรมดาของคนที่อยู่บนดุนยา
ใจเราที่เคยกระวนกระวาย ขวนขวาย ทะเยอทะยาน
อยากบินไปสู่ความสุขสมหวังในโลกนี้...ก็จะสงบลงได้...
และพร้อมจะกางปีกบินไปยังโลกหน้า ผ่านความทุกข์
และความสุขในโลกนี้ด้วยหัวใจที่ไม่ไหวหวั่นต่ออุปสรรคใดๆ
โดยมีสายลมแห่งศรัทธาคอยหนุนนำ...
วัสลามค่ะ
