คนโบราณมักกล่าวว่า...
"เกลียดสิ่งไหน จะได้สิ่งนั้น..."
ตอนนั้นก็เลยบอกไปว่า
"งั้นขอเกลียดคนรวยก็แล้วกัน..."
(เนื่องจากอารมณ์ตอนพูดนั้นแม้จะพูดเล่นๆตามประสาเด็กสาว
แต่ก็แอบคิดว่า ถ้าเราเกลียดคนรวย เราก็จะได้คนรวยนะ...เฮะๆ)
แต่แปลกค่ะ...ไม่น่าเชื่อว่า...ทุกวันนี้ตัวเองจะเริ่มเกลียดคนรวยขึ้นมาจริงๆ
ที่เกลียดไม่ใช่เพราะอัลลอฮฺให้ตัวข้าน้อยจนนะคะ
เปล่าเลย อัลลอฮฺทรงให้ปัจจัยที่พอเพียงอยู่...
ไม่ใช่ไม่กล้าประกาศว่าตัวเองจน แต่เพราะไม่กล้าปฏิเสธ
ว่าสิ่งที่อัลลอฮฺประทานให้มามันน้อยเกินไป...
แล้วที่ดิ้นรนอยู่ไม่ใช่เพราะมันมีน้อยเกินไป
แต่เพราะอยากทำให้มันเพิ่มขึ้นเพื่อจะได้ให้ได้มากขึ้น...
อินชาอัลลอฮฺ...
และแม้จะเกลียดคนรวยแต่ก็ไม่ได้เกลียดคนรวยทุกคน
เพราะคนรวยที่ดีแสนดีก็ยังมีให้เห็น
แต่พอดีว่ามันมีน้อยกว่าคนรวยที่รวยแล้วก็ยังเบียดเบียนคนจน
และกดขี่ผู้อื่นอยู่ร่ำไป...และก็หวงแสนหวง กลัวแสนกลัวว่า
หากตัวเองต้องสูญเสียผลประโยชน์ไปเพียงนิด
ฐานะอันแสนมั่นคงของตนเองจะสะท้านโลกาขึ้นมา...
จึงมิกล้าแม้แต่จะให้มันกระเซ็นออกมา
ซ้ำเวลาจัดงานเลี้ยง ก็เลี้ยงแต่เฉพาะผู้ที่รวยพอๆกัน...
ทั้งๆที่คนเหล่านั้นเขากินอื่ม กินดีอยู่ดีอยู่ทุกวันอยู่แล้ว...
คนจนและผู้หิวโหยที่รอการช่วยเหลือเล่า
ทำไมเขาไม่จัดงานเลี้ยงหรือเชื้อเชิญไปเป็นแขกในงานบ้าง...
ก็เลยหันมาถามตัวเองว่า...
จะผิดมั้ยหากเราจะรังเกียจคนรวยที่ทำตัวเช่นนี้...
ใช่ว่าคนรวยจะรังเกียจและเหยียดหยามคนจนได้เท่านั้นหรอก
คนๆนี้ก็กล้าประกาศเหมือนกันว่ารังเกียจคนรวย
ที่มีความคิดและใช้ชีวิตแบบนั้น...
เขาว่าคนจนนั้นช่างโง่และขี้เกียจ ถึงต้องจนดักดานอยู่อย่างนั้น...
แต่ทำไมเขาถึงไม่มองมาที่ตัวของเขาเองบ้างว่า
ตัวเขาเองก็ช่างใช้ชีวิตได้อย่างไร้แก่นสารเสียเหลือเกิน...
เมื่อความรังเกียจคนรวยที่ใช้ชีวิตแบบนี้เข้ามาแทรกในหัวใจ
ก็เลยต้องรีบขอต่ออัลลอฮฺขอให้อัลลอฮฺจงทำให้ตัวเรานั้น
ห่างไกลจากสิ่งดังกล่าวด้วยเถิด...
และขอให้เขาได้รับทางนำ...
ดังนั้น...หากอัลลอฮฺจะให้เราจนเพราะรู้ว่าหากเรารวยขึ้นมา
แล้วเราจะใช้ชีวิตแบบนั้น ย่อมแสดงว่า การให้จนของอัลลอฮฺนัั้น
ยังประโยชน์แก่เรามากกว่าการให้รวย....
การขอให้รวย ให้สวย ให้มั่งมี...บางที...อาจจะไม่ใช่
สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตัวเราก็ได้ค่ะ...
บางครั้ง...สิ่งเหล่านั้น อาจนำมาซึ่งความเสียหายแก่ตัวเรา
ก็เป็นได้ค่ะ...เพราะเราไม่มีวันรู้ ทว่า...อัลลอฮฺนั้นทรงรู้ยิ่ง