ขณะที่ดุนยาเป็นสิ่งที่สูญสลาย
กาลเวลาช่างแสนสั้น
ภาระหน้ามีมากมาย
การดำเนินชีวิตอันนิรันดร์ จะทำการพากเพียรพยายาม ณ ที่นี้ แห่งโลกดุนยา ซึ่งมันไม่มีมิตรสหาย ดังนั้น สำหรับผู้ต้อนรับแขกนั้น คือผู้อภิบาลผู้ทรงเอื้อเฟื้ออีกทั้งปรีชาญาณ
พระองค์จะไม่ทำให้มลายกับการตอบแทนความชั่วและความดีงาม และพระองค์จะไม่วางบทบัญญัติแก่ชีวิตหนึ่ง นอกจากให้ความกว้างขวางสะดวกแก่เขา
และหนทางที่ราบรื่นและหนทางที่มีอันตราย ย่อมไม่เท่าเทียมกัน
และความว่างเปล่าของดุนยาและเกียรติของมัน ย่อมไม่ผ่านประตูของสุสาน
ดังนั้นจึงจำเป็นต้องมี มนุษย์ที่มีความสุขที่สุด ก็คือผู้ที่
เขาย่อมไม่ลืมโลกหน้าเพราะเหตุของดุนยา
เขาต้องไม่สละโลกหน้าเพราะดุนยา
เขาต้องไม่ทำให้ชีวิตอันนิรันดร์ต้องเสียหายเพราะการดำเนินชีวิตของโลกดุนยา
เขาต้องไม่ทำให้อายุไขของเขาสูญเปล่าด้วยสิ่งที่ไม่ยังคุณประโยชน์แก่เขา
เขาต้องปฏิบัติตามบรรดาคำสั่งใช้ เฉกเช่นแขกทำตามให้การต้อนรับ
เขาจงเปิดประตูแห่งสุสานด้วยความปลอดภัย
และจงเข้าสรวงสวรรค์อันบรมสุขด้วยความสันติ"
วัลลอฮุอะลัม
