อามานี นักเรียนชั้นม.6 โรงเรียนมีชื่อแห่งหนึ่งได้รับทุนให้เรียนต่อยังสถาบันอุดมศึกษา ณ ดินแดนเมืองตาหลิ่ว
พร้อมเพื่อน ๆ ร่วมชั้นเรียนเดียวกันอีกประมาณ 5-6 คน
หลังจากที่อามานีได้ตัดสินใจตอบรับทุนการศึกษาดังกล่าว นั่นหมายความว่าอีกหนึ่งสัปดาห์หลังจากนี้เธอต้องออกเดินทางเพื่อไปศึกษาต่อ ณ ดินแดนเมืองตาหลิ่ว
คืนนั้นอามานีจัดเก็บเสื้อผ้าและสิ่งจำเป็นที่พอจะนำไปได้ใส่กระเป๋าด้วยความเปี่ยมล้นด้วยความตั้งใจที่จะศึกษาเรียนรู้ และความหวังที่จะนำความรู้ที่ได้ ณ ดินแดนเมืองตาหลิ่วกลับมาพัฒนาบ้านตน
และแล้วอามานีและเพื่อนร่วมชั้นเรียนเดียวกันก็ได้เดินทางมาถึงยังสถาบันอุดมศึกษา ของดินแดนเมืองตาหลิ่ว
ระยะเวลาผ่านไปประมาณหนึ่งบททดสอบหนึ่งจากพระผู้อภิบาลแห่งสากลโลกได้เกิดขึ้นกับอามานีกับเพื่อน ๆ ของเธอ
ประธานรุ่นของอามานีต้องการให้อามานี ปรับเปลี่ยนพฤติกรรม ประธานรุ่นคนนี้ประกาศชัดกับอามานีและเพื่อน ๆ ของเธอว่า
ที่นี่มีกฎอยู่ว่า
"เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม" ฉะนั้นถ้าเธอรักที่จะอยู่ที่นี่เธอจะต้องทำตามกฎนี้อย่างเคร่งครัด
คืนนั้นเองอามานีกับเพื่อน ๆ ได้ร่วมปรึกษาหารือกันว่าจะเอายังไงต่อกันดีเพราะตอนนี้พวกเธออยู่ในภาวะที่ต้องเลือกระหว่างความเป็นตัวตนกับสังคมโดยรวม
เพื่อนหนึ่ง - - ฉันอุตส่าห์เดินทางจากบ้านมาตั้งไกล และใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะได้มาอยู่ที่นี่ ฉันว่านะอะไรที่ยอมได้ก็ยอม ๆ ไปเถอะ เพื่อวันข้างหน้าของเรา
เพื่อนสอง - - ฉันเองก็ไม่อยากมีปัญหา อีกอย่างพวกเขาก็เยอะด้วย เพื่อความปลอดภัยของเราว่าไงก็ว่ากันดีกว่านะ
อามานี - - แล้วจุดยืนของเราอยู่ที่ไหนหล่ะ ถ้าวันหนึ่งสิ่งที่เขาเรียกร้องจากเรามันถึงขั้นที่มากเกินไป จนไม่เหลือความเป็นเราแล้วเราจะทำยังไง
เพื่อนสาม - - ไว้ให้ถึงวันนั้นก่อนค่อยว่ากันดีกว่านะ
เพื่อนสี่ - - งั้นตกลงตามนี้ เรายอม ๆ กันไปก่อน วันหน้าค่อยว่ากันอีกที
อามานี - - ฉันขอยืนยันคำเดิมนะว่าฉันมีจุดยืนของฉัน และฉันคงหยิบยื่นในสิ่งที่เขาต้องการไม่ได้
เพื่อนหนึ่ง - - แล้วเธอไม่กลัวประธานรุ่นคนนั้นเหรอ
อามานี - - ตราบใดที่ฉันเป็นมัคลูค และเขาก็เป็นมัคลูค ฉันก็ขอมอบหมายการงานทุกอย่างไว้เพียงพระผู้อภิบาลแห่งสากลโลกเท่านั้น
เพื่อนหนึ่ง - - 
มีต่อ....
