ขณะที่กำลังเก็บกวาดห้องครั้งใหญ่ในรอบหลายปีเพื่อขนย้ายข้่าวของที่ไม่จำเป็นออกไปบ้าง
ระหว่างกำลังสาละวนวุ่นวายอยู่กับกองหนังสือเก่าๆฝุ่นหนาเตอะได้สักพัก
สายตาก็ไปสะดุดกึ่กกับหนังสือทำมือเก่าๆบางๆเล่มหนึ่งเข้าอย่างจัง
ปกทำด้วยกระดาษเอสี่ีสีม่วงพับครึ่ง เนื้อในเป็นเอสี่สีขาวแสนธรรรมดา
ระลึกขึ้นมาได้ว่าซื้อจากงานฮิญาบสีเทาเคราหลากสีปีแรก ราคา 20 บาท
แม้เวลาจะเปลี่ยนไปแต่เมื่อเปิดอ่านเนื้อในก็ยังคงความน่าสนใจไม่เปลี่ยนแปลง
"เด็กใหม่ในเมือง" เป็นนามปากกาของผู้เขียนนิรนาม
ที่เรียกว่านิรนามไม่ใช่ว่าไม่เคยเจอหน้าแต่เพราะจำหน้าไม่ได้ทั้งที่ไปซื้อกับเจ้าตัว
ซึ่งก็ไม่น่าจะสลักสำคัญอะไำร เพราะคนเขียนก็คงจำหน้าคนซื้อไม่ได้เหมือนกัน
กรีดนิ้วตรงขอบมุมด้านบนของหน้ากระดาษไล่สายตาไปทีละหน้า
สะกิดใจกับงานเขียนชิ้นหนึ่ง...สิ่งนี้แหละที่สลักสำคัญกว่าหน้าตาคนเขียน
____________________________________________
Photoshop
เมื่อตอนฉันยังเด็ก ฉันเข้าโรงเรียนอนุบาล
ที่บ้านพาฉันไปถ่ายรูปติดบัตรนักเรียน
ตอนนั้นฉันก็ไม่รู้อะไรมากนักหรอก
ฉันเดินตามแม่ไปที่ร้านถ่ายรูป
ร้านในตอนนั้นมืดสลัว
คล้ายกับภาพขาวดำที่แขวนในนั้น
เจ้าของร้านให้ฉันนั่งเก้าอี้ไม้ตัวเก่า
แล้วให้ฉันมองไปที่กล่องไม้สี่เหลี่ยมที่มีผ้าดำคลุมไว้
ผ่านไปสักพัก ฉันเดินออกจากห้องนั้น
อีกไม่กี่วันต่อมา แม่พาฉันไปรับรูปถ่าย
รูปของฉันมันดูอ้่วนไปหน่อย
เมื่อฉันเรียนชั้นมัธยม
ฉันไปถ่ายรูปติดบัตรอีกครั้ง
ร้านถ่ายรูปร้านเดิืมหายไปแล้ว
มีร้านใหม่ที่ใหญ่กว่าเดิมขึ้นมาแทน
ฉันไปถ่ายรูปติดบัตรที่นั่น
ไม่กี่วันต่อมา ฉันไปรับรูปที่ร้าน
รูปของฉันมันดูอ้วนไปหน่อย
จนเมื่อไม่นานมานี้
ฉันไปถ่ายรูปรับปริญญาที่ร้านแุุถวๆ มหาวิทยาลัย
ช่างถ่ายรูปถามฉันว่า "แต่งรูปสักหน่อยมั้ย"
ฉันถามว่า "มันแต่งได้ด้วยเหรอ"
"ก็ใช้คอมพิวเตอร์แต่งเอาไง
อยากให้สูง ต่ำ ดำ ขาวยังไงก็ได้นะ"
ฉันตอบตกลง
ผ่านไปไม่นาน ฉันไปรับรูป
ฉันดีใจที่จะได้เห็นรูปสวยๆ
ฉันรับซองใส่รูป
เปิดออกมาดู
นี่รูปใครกัน
มันคล้ายฉัน แต่ไม่ใช่รูปฉันนี่...
