..
สบโอกาสดีในวันอากาศดีที่ลมหนาวมาเยือนและเสื้อกันหนาวตัวเก่งได้ออกมา เปิดหูเปิดตานอกตู้บ้าง (ทั้งที่หลายคนทำใจแล้วว่าปีนี้หน้าหนาวที่ผู้เชี่ยวชาญการเดาลมฟ้าอากาศ บอกว่าจะหนาวแรงสุดในรอบ 30 ปี (โอ๊ะโอ) คงมีอายุไม่มากไปกว่า 2 วันอันอากาศเย็นหน่อยที่โผล่มาในช่วงพฤศจิกายน) ก็ขอกลับมาตั้งข้อสังเกตว่าด้วยเรื่อง
“ต้นไม้ไม่เขียว” แห่งโลกไซเบอร์ที่เคยเกริ่น ๆ แบบงงๆ ไปเมื่อคราวก่อน
ประโยค ที่ว่า
“ต้นไม้ในอินเตอร์เน็ตไม่เขียว” ที่จริงแล้วไม่ได้หมายถึงเฉพาะเรื่องธรรมชาติเปรียบเทียบหรอก มันเป็นเพียงสัญญะหนึ่งที่สะท้อนให้เห็นว่า
“โลกในอินเตอร์เน็ตมันไม่จริง” อ้อ นึกออกละ เขาเรียกกันว่า
“โลกเสมือน” คือเหมือนจะจริง แต่ไม่ อันนี้ใคร ๆ ก็รู้อยู่เนอะ แต่ว่าการรับรู้นี้มันมีผลอะไรบ้างต่อชีวิตและการทำงานของเรา
ถ้า เจาะจงลงมาเฉพาะนักทำงานเคลื่อนไหวที่ใช้อินเตอร์เน็ตเป็นสนามดะอฺวะฮฺ (ซึ่งต้องยอมรับว่าเป็นสนามสำคัญที่มองข้ามไม่ได้เด็ด) คิดว่าการพยายามเตือนตัวเองเสมอ ๆ ว่าอินเตอร์เน็ตเป็นเพียงโลกน้องเหมือนที่เกือบ ๆ จะเหมือนจริง แต่ก็ไม่ใช่ของจริงอยู่ดี...นับเป็นชุดคำเตือนที่ชีวิตของเราไม่ควรขาดแคลน มันไม่ใช่แค่จะช่วยกระตุกไม่ให้เราเลยเถิดกับโลกเสมือนใบนี้นัก แต่มันยังช่วยสะกิดบอกเราด้วยว่า...ชีวิตยังมีโลกของจริง และในนั้นมีใครหลายคนกำลังรอเราอยู่
การละเลยคนจริง ๆ ในชีวิตจริงเพราะไปทุ่มเทเวลาให้กับโลกไม่จริงเป็นสิ่งอันตรายใช่เล่น มีงานวิจัยสารพัดชิ้นที่สรุปว่าการใช้อินเตอร์เน็ทของคนยุคใหม่ทำลายสัมพันธ ภาพในครอบครัวอย่างไร ตลกเป็นบ้าที่เราอยู่บ้านเดียวกัน แต่ต้องคุยกันผ่านโปรแกรมแชทในอินเตอร์เน็ท ทั้งที่เพียงละสายตาจากหน้าจอมาหน่อยก็เห็นหน้าจริงกันแล้ว ถ้าพูดในเรื่องดะอฺวะฮฺ มันเกือบจะเป็นปมสำคัญที่เราไม่อาจไม่ใส่ใจ
คุณคิดยังไงถ้าคน ๆ หนึ่งกำลังนั่งพิมพ์คำนะซีฮะฮฺยาวเหยียดว่าด้วยการกตัญญูต่อพ่อแม่ลงหน้าจอ ในขณะที่ข้างหลังนั้น แม่ของเขากำลังทำงานบ้านคนเดียวอยู่งกๆ หรือคน ๆ หนึ่งที่กำลังนั่งถกอภิปรายเรื่องทรรศนะต่างๆเกี่ยวกับการสุญูดสะฮฺวีผ่าน เว็บบอร์ดอย่างละเอียดลออ แต่น้องชายของเขาที่นั่งดูโทรทัศน์ถัดไปไม่ไกลไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าสุญูดสะฮฺวีคืออะไร ที่จริงมันน่าเซ็งที่จะต้องออกตัวไว้ก่อนด้วย ถ้อยคำที่แทบจะฮาฟิซกันได้ว่า
“ที่พูดนี้ไม่ได้หมายความว่าให้ทิ้งหน้าที่ในการดะอฺวะฮฺผ่านอินเตอร์เน็ตนะคะ เพียงอยากเตือนไม่ให้เราลืมใครบางคนข้างตัวที่อาจสำคัญยิ่งกว่าคนในอินเตอร์เน็ต และกำลังรอคอยการดะอฺวะฮฺจากเราอยู่” เราจะบะลานซ์งานทั้งสองด้านนี้อย่างไรให้มันเกิดสมดุล ไม่ทอดทิ้งด้านใดด้านหนึ่ง...น่าจะเป็นประเด็นหลักของบทความลักษณะนี้ที่มอง เห็นกันทั่วอยู่แล้วล่ะเนอะ ไม่จำเป็นต้องมาออกตัวกันเข้าใจผิดร่ำไป
อีกเรื่องหนึ่งที่การพยายามมองให้เห็นความเป็นโลกเสมือนของอินเตอร์เน็ตอาจช่วย เราได้ คือ
ปัญหาความไม่สงบทางใจที่เกิดจากใครบางคนในโลกไซเบอร์ เราน่าจะพอนึกกันออกมั้ง คนรอบตัวเราบางคนที่ปลาบปลื้มเป็นบ้าเป็นหลังกับซัมวันที่ได้รู้จักผ่านการนำเสนอบางสิ่งในโลกอินเตอร์เน็ต ต้องย้ำว่าปลื้มแบบเว่อร์ ๆ ถึงขั้นใฝ่ฝันจะร่วมหอลงโรงกันชนิดไม่ต้องการข้อมูลอะไรเพิ่มแล้วนอกจากภาพ ลักษณ์ที่เราได้รับรู้ผ่านตัวตนของเขาในโลกไซเบอร์ (คือถ้าแค่พอใจ / ชื่นชอบข้อมูลที่เขานำเสนอมันเป็นเรื่องปกติ แต่ถึงขนาดไปคลั่งไคล้ฝันใฝ่ในตัวบุคคลนี่มันประหลาดประหลีอยู่นา)
นั่นแหละ ถ้าเราพยายามส่งเมสเสจเตือนตัวเองเสมอว่า เฮ้ย นี่มันโลกเสมือน ใครจะเอาตัวตนภาคไหนของตัวเองมาใส่ในโลกใบนี้ก็ได้ ก็อาจช่วยให้หัวใจเราไม่เลยเถิดเปิดเปิงเกินไปนัก โดยเฉพาะจะช่วยลดสถานการณ์
“ผิดหวัง” เมื่อเจอตัวจริงไปได้โข มีเรื่องจริงเรื่อง๑ของพวก ๆ กัน ที่เคยอ่านการนำเสนอข้อมูลของบางคนในอินเตอร์เน็ตที่มีลีลาดุดันน่าเกรงขาม สุดๆ ไม่รู้คนอ่านเอาไปจินตนาการแบบไหนเหมือนกัน แต่พอเจอตัวจริงแล้วพบว่านักรบไซเบอร์(ที่วาดภาพว่า)โหดเซอร์กลายเป็นคนตัว เล็กน่ารักท่าทางเจี๊ยมเจี้ยมสุดฤทธิ์ ผู้พบเห็นถึงกับหลุดปากว่า
“ผิดหวัง” ออกมา แต่ว่าไปแล้วเคสนี้ไม่ใช่ความผิดของผู้นำเสนอสักหน่อย กรณีทำนองว่า ภาพลักษณ์อะเหล่มสุด ๆ ในโลกไซเบอร์ แต่กลับเจอพฤติกรรมเหลือเชื่อในโลกจริงนี่ซิ ลมจะใส่เอาได้เลยล่ะถ้าไม่ตั้งสติให้ดี
บอกแล้วว่าเตือนตัวเองเสมอว่าโลกเสมือนก็คือโลกเสมือนไว้ก่อนนั่นแหละดี
ไม่น่าเชื่อแฮะว่าที่พล่ามมานี่จะเกี่ยวกับปัญหา
“ต้นไม้ในอินเตอร์เน็ตไม่เขียว” ไปได้ แต่มันก็เกี่ยวจริง ๆ นั่นแหละ เรื่องสุดท้ายที่น่าจะเกี่ยวตรงเผง ๆ กว่า คือเรื่องการขัดเกลาตัวเองจากภายใน อันนี้คงพูดเหมารวมไม่ได้ เพราะแต่ละคนก็มีวิธีการเรียนรู้ กระบวนการซึมซับ ฯลฯ แตกต่างกัน สำหรับตัวเอง ถึงแม้ในอินเตอร์เน็ตจะมีแหล่งข้อมูลดีๆเยอะขรม สถานสิงสถิตที่ให้ทั้งความรู้และความเป็นพี่น้องก็มีอีกนับที่ไม่ถ้วน แต่เมื่อทบทวนแล้วกลับพบว่าภายในของตัวเองจะสงบกับการขัดเกลาในโลกจริง มากกว่าเห็น ๆ โลกของอัลลอฮฺยังมีสรรพสิ่งอีกมากมายให้ชีวิตของเราได้เรียนรู้และใคร่ครวญ มีฟ้าสีฟ้า เสียงนกร้อง ดอกไม้บาน และต้นไม้สีเขียว... ถ้ามีโอกาสก็ยังอยากจะเชิญชวนให้ปิดหน้าจอโลกเสมือนแล้วให้เวลากับการใคร่ ครวญโลกจริง ๆ ของอัลลอฮฺบ้าง ทั้งหมดนั้นช่วยเรา(อย่างน้อยก็ตัวคนเขียน)ได้มากจริง ๆ นะในการขัดเกลาบางสิ่งในใจตัวเอง และมันเป็นสิ่งที่หาไม่ได้ในอินเตอร์เน็ตเสียด้วย
...เพราะต้นไม้ในอินเตอร์เน็ตมันไม่เขียว!ที่มา
