กิจกรรมบนเวทียังคงดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ เด็ก ๆ ต่างกุลีกุจอแย่งที่นั่งหน้าเวที เพื่อรอชมการแสดง
ในขณะนั้นเองเด็กชายวัยประมาณ 4 ขวบคนหนึ่งนั่งร้องไห้เงียบ ๆ ถ้าไม่สังเกตจากน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นทางบนใบหน้าของเด็กน้อยแล้ว ไม่มีใครรู้ได้เลยว่าเด็กน้อยกำลังร้องไห้
เด็กคนนี้มองตรงไปยังหน้าต่างของอาคารใหม่ชั้นเดียวที่กำลังก่อสร้างโดยไม่กระพริบตา น้ำตายังคงไหลไม่หยุด
ฟาดีลาห์เป็นคนเดียวที่สังเกตเห็น ร่างกายไวกว่าความคิด เด็กน้อยคนนั้นนั่งอยู่บนตักของเธอแล้วตอนนี้
ไม่มีคำพูดใด ๆ ระหว่างฟาดีลาห์กับเด็กน้อย เธอเห็นดวงตาของเด็กน้อยยังคงจับจ้องอยู่ที่ประตูที่เปิดทิ้งไว้ของอาคารหลังนั้น
ฟาดีลาห์จึงเอามือลูบหน้าของเด็กน้อย ก่อนสวมกอดเด็กน้อยเงียบ ๆ สักพัก
ไม่มีน้ำตาบนใบหน้าของเด็กน้อยแล้ว ฟาดีลาห์จึงถามเด็กน้อยว่า "อยากกลับบ้านไหม?" เด็กน้อยคนนั้นพยักหน้า
ฟาดีลาห์จึงถามต่อว่า "หนูมากับใคร? อุมมีมาด้วยรึเปล่า?" เด็กน้อยส่ายหน้าแทนคำตอบ
"ก๊ะไปส่งที่บ้านนะ ถ้าถึงบ้านแล้วก็สะกิดก๊ะนะ เพราะก๊ะไม่รู้จักทาง"ฟาดีลาห์พูดต่อ
กิจกรรมบนเวทียังคงดำเนินต่อไป ทั้งฟาดีลาห์และเด็กน้อยไม่มีใครสนใจเสียงที่ดังผ่านไมค์นั้นเลย
ฟาดีลาห์อุ้มเด็กน้อยวิ่งขึ้นรถด้วยความเป็นห่วง สองข้างทางมืดสนิท มีเพียงแสงไฟหน้ารถจักรยานยนต์เท่านั้นที่ส่องสว่าง
มีต่อ...
