“ครู! ครู! บ้านผมอยู่ในพื้นที่สีแดง ถ้างั้นครอบครัวผมเป็นโจรใช่ไหมครู!

[Hantu]

Tweet

วันศุกร์ที่ 13 สิงหาคม พ.ศ.2497 ฮัจยีสุหลง บินอับดุลกาเดร์ และคณะรวม 4 ท่าน เดินทางไปยังจังหวัดสงขลาเพื่อเข้าพบผู้บังคับการหน่วยสันติบาล มีแต่คำบอกเล่าจากคนเฝ้ามัสยิดที่หาดใหญ่ จังหวัดสงขลาเท่านั้นที่ว่า เห็นบุคคลทั้งสี่ละหมาดที่มัสยิดตอนเที่ยงของวันของวันศุกร์ที่ 13 สิงหาคม โดยมีตำรวจพร้อมอาวุธครบมือควบคุมอยู่ จากนั้นฮัจยีสุหลงกับพวกก็หายสาบสูญไป

          นับจากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็เป็นเวลาร่วม 56 ปีแล้ว โดยที่ไม่มีคำตอบใดๆ จากรัฐ ทว่าคำตอบในหัวใจของประชาชนในพื้นที่ก็คือ เป็นการกระทำของเจ้าหน้าที่รัฐ!

          เวลา 20.30 น.ของวันที่ 12 มีนาคม พ.ศ.2547 สมชาย นีละไพจิตร ประธานชมรมนักกฎหมายมุสลิม เดินทางออกจากโรงแรมชาลีนา ในซอยมหาดไทย ย่านลาดพร้าว-รามคำแหง มีกลุ่มชายฉกรรจ์จำนวน 5-6 คนขับรถยนต์สะกดรอยตามเขาในระยะกระชั้นชิด ครั้นถึงบริเวณหน้าร้านแม่ลาปลาเผา เยื้องกับสถานีตำรวจนครบาลหัวหมาก รถที่ขับตามหลังได้ขับชนท้ายรถของทนายสมชาย เมื่อเขาหยุดรถเพื่อลงไปพูดคุย ก็ถูกกลุ่มชายฉกรรจ์ล็อคตัว และผลักเข้าไปในรถยนต์ของกลุ่มชายฉกรรจ์ จากนั้นก็พาตัวทนายสมชายหายไป

          นี่คือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกลางเมืองหลวงอันเป็นศูนย์กลางอำนาจของรัฐไทย แถมยังเกิดตรงข้ามกับสถานีตำรวจ และจากวันนั้นถึงวันนี้ ก็นับเวลาได้ 6 ปีแล้ว แต่ก็ยังไม่มีคำตอบจากรัฐเช่นกัน ไม่ว่าจะเป็นรัฐบาลชุดใด
"โคทม อารียา" ถือฤกษ์ "เข้าพรรษา-รอมฎอน" นำเดินธรรมยาตรา 1,100 กิโลเมตร จากศาลายาสู่ปัตตานี หวังปลุกกระแสสังคมให้ร่วมกันใช้ "สันติวิธี" ดับไฟใต้ เผยเส้นทางผ่าน 11 จังหวัด แวะชุมชนรายทางจัดเสวนาสางปัญหาขัดแย้งโดยไม่ใช้ความรุนแรง
“ผู้ถูกเชิญตัว”เครียดเอาหัวโขกกำแพง หวิดตายคาค่ายทหารซ้ำรอย“สุไลมาน แนแซ..ฆ่าตัวตาย???ในค่ายทหาร”
เหตุการณ์คนร้ายลอบยิง ครูพิชัย เสือแสง อายุ 55 ปี ผู้อำนวยการโรงเรียนดุซงปาแย อ.ยะหริ่ง จ.ปัตตานี เสียชีวิตขณะขับรถกลับบ้าน เมื่อวันที่ 21 ก.ค.ที่ผ่านมา ซึ่งนับเป็นครูรายที่ 131 แล้วที่ต้องตกเป็นเหยื่อสถานการณ์ไฟใต้ จนสร้างความประหวั่นพรั่นพรึงไปทั่ว แต่เชื่อหรือไม่ว่า “อาชีพครู” กลับเป็นอาชีพในฝันของเด็กๆ และเยาวชนในดินแดนปลายสุดด้ามขวาน
 “ครู! ครู! บ้านผมอยู่ในพื้นที่สีแดง ถ้างั้นครอบครัวผมเป็นโจรใช่ไหมครู! ”

นี่เป็นหนึ่งในคำถามที่ถูกถามขึ้นอย่างเสียงดังด้วยภาษาไทย(ทองแดง) ของเด็กนักเรียนชั้น ป.5 ในวิชาอิสลามศึกษาของโรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดนราธิวาส


          ถึงแม้มันจะเป็นคำถามแค่หนึ่งคำถามจากเด็กประถมแค่หนึ่งคนแต่เมื่อเรามาครุ่นคิดวิเคราะห์แล้วจะเห็นว่า เด็กในจังหวัดชายแดนภาคใต้มีปัญหา แน่นอนปัญหามันมีมากมายแต่ในบริบทนี้มันสะท้อนถึงปัญหาความหวาดระแวงของสังคมในภาวะสงคราม  เป็นภาวะสงครามเพราะรัฐบาลได้ประกาศกฎอัยการศึก เพราะประกาศ พ.ร.ก.ฉุกเฉิน เพราะประกาศเคอร์ฟิว เพราะส่งกำลังพลติดอาวุธสงครามเฉียดแสนลงมา หากไม่เรียกว่าภาวะสงคราม เขาเรียกว่าภาวะอะไร ? เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องธรรมดาและเรื่องไม่ใช่เรื่องตลก

          มันไม่ธรรมดาซิ! เพราะว่าจะส่งผลต่อระยะยาวต่อเด็กๆที่จะเป็นผู้ใหญ่ในสังคมสันติภาพแห่งนี้ในอนาคต พวกเขาจะได้รับผลเสียหายอย่างร้ายแรงจากภาวะสงครามที่ยืดเยื้อ และมันอาจจะยืดเยื้ออีกใช่ไหม ? หากใช่! แน่นอนเด็กๆในพื้นที่จะตกอยู่ในเบ้าหลวมความรุนแรงของสงครามซึ่งส่งผลเสี่ยงต่อการเป็นสังคมอาชญากรรมในอนาคต ซึ่งมันจะขัดแย้งกับนโยบายการสร้างสังคมสันติสุข ใช่ไหม?  เพราะกลัวว่าจะเป็นเด็กมีปัญหาเหมือนเด็กๆในอูกันดาหรือไม่ก็เหมือนเด็กในรวันดา

          เด็กในจังหวัดชายแดนภาคใต้อยู่ในภาวะสงครามที่เขาสามารถมองเห็นและสามารถสัมผัสได้ เช่น จากการใช้ความรุนแรงของกองกำลังไม่ทราบฝ่ายเป็นผลให้ครูของพวกเขาถูกยิงเสียชีวิต  โรงเรียนถูกเผา  ไปจนถึง  พ่อแม่หรือญาติใกล้ชิดถูกกองกำลังของทางการควบคุมตัวด้วยข้อหาต้องสงสัยว่าเป็นผู้ให้การสนับสนุนขบวนการแบ่งแยกดินแดน  ซึ่งเหล่านี้เป็นผลให้เด็กเกิด ภาวการณ์แค้นฝังใจ  ซึ่งสอดคล้องกับรายงานผลวิจัยของ UNICEF พบว่าเด็กชายแดนภาคใต้มีอารมแก้แค้นและรู้สึกถึงความไม่ยุติธรรม

          การตั้งฐานกองกำลังฝ่ายความมั่นคงของรัฐในบริเวณโรงเรียนมันเป็นผลตามมาจากที่ได้กล่าวข้างต้น ด้วยเหตุผลบางส่วนคือ เพื่อปกป้องโรงเรียนจากการถูกเผาและดูแลบุคคลากรทางการศึกษา ดูแล้วเหตุผลน่าฟัง ใช้ได้ และเหมาะสมในหน้าที่ของการเป็นทหาร

          แต่หากมามองในมุมกลับกัน (หรือมุมข้างๆก็ได้) การตั้งฐานทหารในโรงเรียนจะส่งผลต่อเด็กๆในสังคมในพื้นที่นี้ตกอยู่ใน  วงจรความรุนแรงเต็มรูปแบบ  คือ  เสี่ยงต่อการได้รับผลกระทบจากการปฏิบัติการทางอาวุธถึงแม้ว่าเด็กๆเหล่านั้นไม่ใช่เป้าหมายหลักแต่มีโอกาสเสี่ยงสูงและเป็นเรื่องที่ผู้ปกครองตื่นตระหนก  ตัวอย่างเช่น  โรงเรียนบ้านปากาลือซง  อ.หนองจิก  จ.ปัตตานี  เมื่อสองปีที่ผ่านมาเด็กนักเรียนจำนวนมากไม่กล้าไปเรียนเพราะเกรงจะได้รับอันตรายจากการปะทะเนื่องจากทหารเข้าไปตั้งฐานภายในโรงเรียน  และในพื้นที่ดังกล่าวก็เกิดเหตุความรุนแรงบ่อยครั้ง กรณีนี้เบื้องต้นผู้ปกครองนักเรียนก็ได้เคยร่วมกันเข้าพูดคุย  ทำความความเข้าใจปัญหาเรื่องผลกระทบดังกล่าวกับเจ้าหน้าที่ทหารและครูในโรงเรียน  แต่เจ้าหน้าที่ทหารก็ยืนยันที่จะตั้งฐานต่อด้วยเหตุผลเพื่อรักษาความปลอดภัยในชุมชน  ภายหลังคณะครูก็ได้ไปทำความเข้าใจให้ผู้ปกครองให้ส่งลูกไปเรียนตามปรกติซึ่งบางครอบครัวก็ส่งลูกไปเรียนตามปรกติแต่ก็มีหลายครอบครัวตัดสินใจส่งลูกเรียนที่โรงเรียนใกล้เคียงแทนด้วยเหตุผลความปลอดภัยของลูก เช่นกัน

          ยาเสพติดก็เป็นหนึ่งในปัญหาของเด็กและเยาวชนไม่แพ้กันซึ่งมันวิ่งอยู่ในวงจรความรุนแรงนี้เช่นกัน  เมื่อสิบปีก่อนสถิติผู้ติดยาเสพติดในหมู่บ้านโดยเฉลี่ยแล้วต่ำมากเพราะความเป็นชุมชนมุสลิมเคร่งครัดเข้มแข็งยังสามารถดูแลจัดการได้  ต่อมาภายหลังเมื่อไม่กี่ปีมานี้ซึ่งอยู่ในภาวะความไม่สงบ  ยาเสพติดประเภทใบกระท่อมผสมยาแก้ไอ  และยาเสพติดอื่นๆ มันแทรกเข้าไปทุกที่  ทุกมุมของหมู่บ้าน  ขนาดหลังมัสยิดก็ยังมีการต้มกิน มันขยายตัวอย่างรวดเร็วอย่างกับผื่นคันหรือกลาดเกลื้อนและมันยิ่งหาซื้อกันง่ายด้วยซ้ำ  ทั้งๆที่ในพื้นที่ถูกคุมเข้มทุกตารางนิ้ว  ใช่ไหมครับพี่น้อง

          สำนักข่าวอัลจาซีราห์  รายงานเมื่อไม่กี่วันมานี้ว่าเยาวชนในชายแดนใต้ติดยาเสพติดจำนวนมากและมันเป็นเชื้อไฟที่เติมความรุนแรงเพิ่มขึ้น  เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้ไม่หวังดีใช้โอกาสในสถานการณ์ความรุนแรงเอายาเสพติดมามอมเมาเยาวชนไม่ใช่เพราะเยาวชนติดยาสถานการณ์ไฟใต้จึงเกิดขึ้น ขอรับ

          เรื่องที่ได้กล่าวมาข้างต้นเรากำลังคุยถึงปกป้องเด็กจากวงจรความรุนแรงแต่เรายังไม่พูดถึงการพัฒนาเด็กในสภาวะสงครามอีกซึ่งมันเป็นสิ่งที่เราต้องพัฒนาเด็กเหล่านี้เป็นสองเท่าของเด็กที่อยู่ในภาวะปรกติทั้งด้านการศึกษา  สภาพจิตใจ  และอื่นๆ ดังนั้นเรื่องนี้ชุมชุนและผู้นำชุมชนจะต้องคิดหนัก ชุมชนจะต้องเป็นตัวนำในการ ทำการจัดการ เรื่องของเด็กเหล่านี้เป็น วาระแห่งชาติของชุมชน ถึงแม้ว่ารัฐบาลมีนโยบาลชัดเจนที่จะแก้ไขปัญหาเรื่องนี้ แต่ลำพังจะรอการจัดการขององค์กรภาครัฐมันต้องใช้เวลาและเข้าถึงยากแต่หากรัฐมีงบประมาณมากก็เอาไปให้ชุมชนใช้จัดการปัญหากันเองดีกว่าเพราะมันจะได้ผลมากกว่าและช่วยลดปัญหาคอร์รัปชันของชาติด้วย ครับผม

[Hantu]

 
 
 
 
 
 
"อย่าร้องไห้ไปเลยลูก ถึงแม้หูคน(ที่นี่)จะไม่ได้ยินเสียงร้องของเจ้า
หรือได้ยินแต่ทำเบือนหน้าหนี เสียงร้องของเจ้าอัลลอฮจะได้ยินเสมอ"
                                                                      อัลลอฮูอัคบัร

[Hantu]

อัสลามูอาลัยกม วาเราะมาตุลลอฮิวาบารอกาตุฮ

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا عَدُوِّي وَعَدُوَّكُمْ أَوْلِيَاء تُلْقُونَ إِلَيْهِم بِالْمَوَدَّةِ وَقَدْ كَفَرُوا بِمَا جَاءكُم مِّنَ الْحَقِّ يُخْرِجُونَ الرَّسُولَ وَإِيَّاكُمْ أَن تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ رَبِّكُمْ إِن كُنتُمْ خَرَجْتُمْ جِهَاداً فِي سَبِيلِي وَابْتِغَاء مَرْضَاتِي تُسِرُّونَ إِلَيْهِم بِالْمَوَدَّةِ وَأَنَا أَعْلَمُ بِمَا أَخْفَيْتُمْ وَمَا أَعْلَنتُمْ وَمَن يَفْعَلْهُ مِنكُمْ فَقَدْ ضَلَّ سَوَاء السَّبِيلِ
[60.1] โอ้บรรดาผู้ศรัทธาเอ๋ย พวกเจ้าอย่าได้คบศัตรูของข้าและศัตรูของพวกเจ้าเป็นมิตร โดยให้ความรักใคร่แก่พวกเขา และทั้ง ๆ ที่พวกเขาปฏิเสธศรัทธาต่อสิ่งที่มีมายังพวกเจ้าคือสัจธรรม พวกเขาขับไล่ร่อซู้ลและโดยเฉพาะพวกเจ้า เนื่องเพราะพวกเจ้าศรัทธาต่ออัลลอฮ์ พระเจ้าของพวกเจ้า หากพวกเจ้าได้เคยออกไปต่อสู้ในแนวทางของข้า และแสวงหาความโปรดของข้า (ดังนั้น พวกเจ้าอย่าได้คบพวกปฏิเสธศรัทธาเป็นมิตรอื่นจากข้า) โดยซ่อนความรักใคร่แก่พวกเขาอย่างลับ ๆ และข้ารู้ดียิ่งในสิ่งที่พวกเจ้าปิดบัง และสิ่งที่พวกเจ้าเปิดเผย และผู้ใดในหมู่พวกเจ้ากระทำเช่นนั้น แน่นอนเขาได้หลงจากทางอันเที่ยงธรรม "
ฤ ท่านยอมเฉยสำหรับคนที่อ้างอิสลามแล้วฆ่า
ฤ ท่านยอมเฉยต่อลูกหลานมุสลิมที่ร้องไห้
ฤ ท่านยอมเฉยให้กาเฟรจนหมดตัว
ฤ หัวมุมินต้องสูยูดต่อกุโบร์จีนอ(ที่กรือเซะ)ตลอดไป และตลอดกาล
วัสลามูอาลัยกม

[Hantu]

 

[ILHAM]

ดีๆๆ

[Hantu]

ผมเปิดร้านขายของชำและเป็นครูสอนตาดีกาอยู่ในหมู่บ้าน ประมาณปี 2550 มีกลุ่มขบวนการมาเคาะประตูบ้าน เราก็ต้องเปิดให้เพราะบ้านขายของชำ เมื่อเปิดประตูก็ตกใจ เพราะคนที่อยู่ต่อหน้าแต่งกายคล้ายทหาร 4 คน จากนั้นเขาก็ให้สลาม (การยื่นมือทักทายแบบอิสลาม) ทำให้เข้าใจเลยว่าเป็นฝ่ายขบวนการ พวกเขาเข้ามาประมาณ 20 นาที มาเล่าประวัติศาสตร์รัฐปัตตานีในอดีต โดยตลอดเวลาที่พวกเขาพูด เขาจะห้ามถาม ตอนที่ฟังพวกเขาเล่าผมก็คิดอยู่ในใจว่าเรื่องที่เล่ามานั้นผมรู้เรื่องดี และรู้เยอะกว่าที่เขามาเล่าเสียอีก แต่ไม่สามารถพูดอะไรได้

          จากนั้นกลุ่มคนแต่งกายคล้ายทหารก็ออกจากบ้านไป ทิ้งช่วงประมาณ 10 วันก็กลับมาอีกรอบ ที่นี้มากันหลายคน มาเคาะประตูบ้านเช่นเคย บอกว่าให้หุงข้าว จากนั้นก็ตั้งข้าวให้พวกเขากิน เสร็จแล้วก็ออกไป และแจ้งว่าจะแต่งตั้งให้เป็น “อาเยาะห์” โดยให้เรียกแนวร่วมในหมู่บ้านมาประชุมที่บ้านของผมทั้งหมด เลือกใช้จังหวะที่อ้างว่าที่บ้านจัดงานเลี้ยงเพื่อตบตาเจ้าหน้าที่ โดยเงินที่จัดเลี้ยงใช้เงินส่วนตัวของผมเองทั้งหมด
          สองปีที่ใช้ชีวิตอยู่ในขบวนการ ผมตั้งคำถามกับตัวเองตลอดว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่นี้ ซึ่งฝ่ายขบวนการอ้างว่าเป็นการต่อสู้นั้น เราทำเพื่ออะไรกันแน่ หลายๆ เรื่องผมคิดว่าไม่ตรงตามหลักศาสนา ชีวิตในช่วงนั้นเหมือนอยู่ในที่มืด ต้องปิดหู ปิดตา ปิดปาก ไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น ต้องมอบชีวิตให้กับขบวนการตลอดเวลา

          ที่ผมยอมมอบตัวกับเจ้าหน้าที่ไม่ใช่ว่าผมกลัว แต่คิดว่าการต่อสู้ที่กลุ่มขบวนการพยายามบอกตลอดเวลาว่าเป็นญิฮาดมันไม่เป็นความจริง ในยุคของท่านนบี (นบีมูฮำหมัด – ศาสดา) ท่านไม่ฆ่าคนที่ไม่มีทางสู้ อย่างผู้หญิง เด็ก และคนแก่ ที่สำคัญท่านจะไม่ทำลายศพ ทำลายต้นไม้ที่ให้ดอกให้ผล แต่สิ่งที่ขบวนการทำมันตรงกันข้าม เขาทำลายหมด แล้วจะเรียกว่าญิฮาดได้อย่างไร (จากปากคำอดีต"อาเยาะห์"คนหนึ่ง)
ฤ ท่านยอมเฉยสำหรับคนที่อ้างอิสลามแล้วฆ่า
ฤ ท่านยอมเฉยต่อลูกหลานมุสลิมที่ร้องไห้
ฤ ท่านยอมเฉยให้กาเฟรจนหมดตัว
ฤ หัวมุมินต้องสูยูดต่อกุโบร์จีนอ(ที่กรือเซะ)ตลอดไป และตลอดกาล
วัสลามูอาลัยกม

[ILHAM]

รู้สึกว่า... เคยฟังจากปากเจ้าตัว

[Hantu]

นึกว่าเป็นคนพูดเองซะอีก

"ผู้คนจำนวนมากเลือกที่จะมีชีวิตอยู่...เพื่อที่จะตาย

แต่ฉันเลือกที่จะตาย...เพื่อจะมีชีวิตอยู่"