หากวันนี้เราล้มลง เรายังคงลุกได้ใหม่...ยิ้มได้
ก้าวไป อย่าหวั่นไหวหวาดกลัว...
พร้อมทนทุกข์หมองหม่น ไม่กลัว ไม่ท้อแท้...
มุ่งไปยังเส้นชัยที่แม้จะมีขวากหนามมากมายขวางอยู่
แต่เราก็พร้อมที่จะก้าวต่อไป ฝ่ามันไป...
ปัญหาแม้จะหนัก แต่ก็คงไม่เกินกำลังที่เราจะแบกไว้ได้
ขอแค่เรา "อย่ายอมแพ้" "อย่าสิ้นหวัง" "อย่าหยุดยั้ง"
แม้ร้องไห้ แต่ต้องไม่อ่อนแอ...
ถ้าเราเจอกับบททดสอบแล้วเราหลบหนี ไม่อดทน
เราก็จะต้องผจญกับมันครั้งแล้วครั้งเล่า...
แต่หากเมื่อเราอดทน ยอมสิโรราบต่อผู้เป็นเจ้าเหนือชีวิต
ผู้ทรงล้อมชีวิตเราเอาไว้หมดแล้ว...หัวใจเราก็จะได้เข้าใจ
และเห็นความเป็นดุนยาได้ชัดเจนขึ้นกว่าเดิม และมากขึ้นเรื่อยๆ
เราจะมองตัวเองได้ไม่ต่างจากที่ท่านศาสนทูตของเรามอง
นั่นคือ...เราเป็นเพียงแค่..."นักเดินทาง"
แล้วนักเดินทางจะหวังสิ่งใด หากไม่ใช่การเดินไปให้ถึงเป้าหมายและเส้นชัย
เหนื่อยก็พักใต้ร่มเงา(แห่งอิสลาม) เมื่อหายเหนื่อยก็จงลุกสู้และยืนหยัด
ก้าวต่อไป...และต่อไป...จนกว่าลมหายใจสุดท้ายจะมาเยือน...
เพราะในสวนสวรรค์...มุอฺมินจะไม่ต้องเหนื่อยอีกต่อไปแล้ว...
บอกกับใจว่า...ณ ที่นั่น...ผู้ศรัทธาจะไม่เหนื่อยอีกแล้ว...
^o^
