بسم الله الرحمن الرحيم
อัลเลาะฮ์ทรงตรัสความว่า
أَمْ حَسِبْتُمْ أَن تَدْخُلُواْ الْجَنَّةَ وَلَمَّا يَأْتِكُم مَّثَلُ الَّذِينَ خَلَوْاْ مِن قَبْلِكُم مَّسَّتْهُمُ الْبَأْسَاء وَالضَّرَّاء وَزُلْزِلُواْ حَتَّى يَقُولَ الرَّسُولُ وَالَّذِينَ آمَنُواْ مَعَهُ مَتَى نَصْرُ اللّهِ أَلا إِنَّ نَصْرَ اللّهِ قَرِيبٌ
"หรือพวกเจ้าทั้งหลายคิดว่าพวกเจ้าเองได้เข้าสวรรค์ ทั้งที่อุทาหรณ์ของบรรดา(ผู้ศรัทธา)ที่ได้ล่วงลับไปแล้วก่อนหน้าพวกเจ้า ยังไม่ได้มาปรากฏแก่พวกเจ้า (อุทาหรณ์ดังกล่าวนั้นคือ) ความยากไร้ และความเดือดร้อนมาสัมผัสพวกเขา(ชาวผู้มีศรัทธา) และพวกเขาถูกกระหน่ำด้วยความหวาดกลัวอันรุนแรงจนศาสนทูต(ของพวกเขา)และบรรดาผู้ศรัทธาทั้งหลายถึงกับรำพึงว่า "เมื่อไหร่เหล่าอัลเลาะฮ์จะช่วย(พวกเรา)" พึงสังวร! แท้จริงการช่วยเหลือของอัลเลาะฮ์นั้นใกล้ (เข้ามาแล้ว)" อัลบะกอเราะฮ์ 214
วัลลอฮุอะลัม[/size]
ยอมรับเลยว่าเวลาอ่อนแอและถูกกระหน่ำอันรุนแรง เหมือนว่าทุกเส้นทาง
ที่เดินอยู่มันมืดไปหมด ไปไม่ถูก มีเพียงดุอาฮฺเท่านั้นที่ทำให้เกิดแสงสว่าง
ในหัวใจ...หากก็ไม่วายโอดครวญว่า
"เมื่อไหร่เล่าอัลลอฮฺจะช่วยเรา"
มิใช่เกิดจากความสิ้นหวังในอัลลอฮฺ หากเกิดเพราะความรู้สึกว่า
เราแบกสิ่งดังกล่าวแทบจะไม่ไหวแล้ว
และรอคอยเพียงการช่วยเหลือจากพระองค์เท่านั้น
และพระองค์เท่านั้นที่เราพึึ่งพาได้...
วัสลามค่ะ
