เพราะฉันนั้นไม่ใช่...

[กูปีเยาะฮฺสะอื้น]

นอนรอ

[คนเดินดิน]

   มาปูเสื่อรออ่านค่ะ ^^"

   ขอให้หลานชายหายป่วยไวๆนะค่ะ ---- ด้วยกำลังใจและดุอาฮฺ ^_________________^

ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะ 

แล้วก็ขอมาอัฟที่ทำให้เข้าใจผิด  หลานก๊ะ  ผู้หญิงจ๊ะ

[คนเดินดิน]

มาต่อค่ะ

       ดาอียะห์มองอาจารย์อะห์หมัดที  กาตีนีที  ทั้งสองคนมีสีหน้าที่แตกต่างกัน

คนหนึ่งก็บ่งบอกถึงความรู้สึกผิดกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นส่วนอีกคนก็น้ำตาซึมด้วยความผิดหวัง

แต่ระหว่างสองคนไม่มีคำพูดใด ๆ หลุดออกมาจากปากกันเลย

       ดาอียะห์เห็นอาการเพื่อนสนิทแย่ลงทุกทีจึงชวนเพื่อนรักกลับหอพัก

เมื่อถึงหอพักแล้วดาอียะห์จึงสวมกอดกาตีนีไว้แล้วบอกกับเพื่อนรักว่า

" ถ้าอยากร้องก็ร้องเถอะ  ร้องแค่ตอนนี้และให้เธอร้องได้แค่วันนี้วันเดียวเท่านั้นนะ "

แทนคำตอบคือน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายของกาตีนี  ดาอียะห์จึงลูบหลังกาตีนีเบา ๆ และพูดต่อว่า

" เราก็ไม่รู้ว่าจะพูดปลอบยังไงดี  แต่นี่เป็นตักดีรุลลอฮ์ไม่ว่าใครก็หนีกำหนดแห่งพระองค์ไม่พ้น

เราะเชื่อว่าพระองค์จะทดสอบเธอด้วยกับความรู้สึกเจ็บปวดนี้ไม่นาน  หากเธออดทนและยอมรับมัน"

กาตีนียังคงซบหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้น  ดาอียะห์ยังคงลูบหลังเธอเบา ๆ หวังเพียงความอุ่นจากมือเล็ก ๆ ได้ส่งไปถึงยังหัวใจที่คงหนาวเหน็บตอนนี้

[คนเดินดิน]

      หลังจากวันงานวาลีมะห์ผ่านพ้นไป  อาจารย์อะห์หมัดก็นัดหมายกับคณะทำงานของท่านอีกครั้ง

แต่วันนี้สมาชิกบางตากว่าทุกวัน  ดาอียะห์เห็นเพื่อนกลุ่มหนึ่งยืนจับกลุ่มคุยกันอยู่จึงเดินไปหาเพื่อจะเรียกให้เข้ามานั่งประชุมกัน

ทำให้ได้ยินการสนทนาของคนกลุ่มนี้

เพื่อน 1 - - ไม่อยากมาประชุมเลยว่ะ 

ดาอียะห์ - - อ้าว...ทำไมล่ะ

เพื่อน 1 - - หมดศรัทธาอ่ะ  คนอะไรไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่ทำเลย

ดาอียะห์-- หมายถึงใคร?  แล้วเรื่องอะไร

เพื่อน 2 - - ก็อาจารย์อะห์หมัดไง  เพื่อนรักเธอถึงกับกินไม่ได้เลยไม่ใช่เหรอ

ดาอียะห์ - - เราเชื่อว่าจะเป็นอย่างนี้แค่ระยะหนึ่งเท่านั้นแหละ

เพื่อน 3 - - ก็นั่นแหละ  นี่ถ้าไม่ใช่เพราะ ดาอียะห์  โทรตามให้มานะ  จ้างให้ก็ไม่มา

ดาอียะห์ถอนหายใจยาววววววววววว  ก่อนจะหันไปเห็นอาจารย์อะห์หมัดยืนอยู่ใกล้ ๆ

      ดาอียะห์ทักทายอาจารย์อะห์หมัดตามปกติในขณะที่เพื่อนอีก 3 คนขอตัวไปนั่งในห้องประชุมก่อนด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร

"ต้องขอมาอัฟอาจารย์แทนเพื่อน ๆ ด้วยนะคะ"  ดาอียะห์พูด

"ไม่เป็นไรหรอกครับ  ผมเข้าใจดี  ว่าแต่เราเถอะไม่โกรธบังเหมือนคนอื่น ๆ บ้างเหรอ"  อาจารย์อะห์หมัดถาม

"ก็อยากจะโกรธอยู่หรอกค่ะ  แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรดีขึ้นมาก็ต้องปล่อยไปค่ะ

หนูเชื่อว่าอาจารย์เองคงมีเหตุผลมากพอจึงเลือกทำอย่างนี้  หนูเคารพในการตัดสินใจของอาจารย์"

แล้วทั้งสองก็แยกย้ายกันเข้าไปในห้องประชุม

[chocolatesunday]

   มาปูเสื่อรออ่านค่ะ ^^"

   ขอให้หลานชายหายป่วยไวๆนะค่ะ ---- ด้วยกำลังใจและดุอาฮฺ ^_________________^

ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะ 

แล้วก็ขอมาอัฟที่ทำให้เข้าใจผิด  หลานก๊ะ  ผู้หญิงจ๊ะ

 สงสัยอ่านแบบรีบๆ หลาน+น้าชาย เลยออกมาเปนหลานชายซะงั้น  อายเลยยย 555++

[คนเดินดิน]

       อาจารย์ยังคงเป็นอาจารย์อะห์หมัดที่น่าเคารพนับถือเหมือนเดิมในความรู้สึกของดาอียะห์

แต่น่าเสียดายที่ใครหลาย ๆ คนเริ่มพูดถึงอาจารย์อะห์หมัดในทางที่ไม่ดีและคอยจับผิดเรื่อยมา

อะไรก็ไม่ร้ายแรงเท่าทุกคนเอาเหตุผลจากการจับผิดอาจารย์มาเป็นข้ออ้างในการไม่ให้ความร่วมมือทำงานอย่างที่ผ่านมา

และหลายคนก็ให้เหตุผลว่าที่มาช่วยงานเพราะเห็นใจและสงสารดาอียะห์จึงมาช่วย 

ทุกอย่างกลับตาลปัตร  กระแสความชื่นชมในตัวอาจารย์ลดน้อยลงขณะที่กระแสความชื่นชมของดาอียะห์มีมากขึ้น

บททดสอบในครั้งนี้ดาอียะห์คิดว่ามันน่ากลัวสำหรับทาสบ่าวผู้อ่อนแออย่างเธอ  ยิ่งคนรักยิ่งชื่นชมมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งกลัวมากเท่านั้น

ดาอียะห์ยังคงสะกดคำว่าอดทนไว้ในใจเรื่อยมา  และแล้วความอดทนของดาอียะห์ก็สิ้นสุดลงเมื่อสัปดาห์แรก

ดาอียะห์ - - กาตีนีไปประชุมกันดีกว่าไป

กาตีนี - - ขอมาอัฟนะวันนี้เราติดแลคเชอร์

สัปดาห์ที่2

ดาอียะห์ - - กาตีนีวันนี้อาจารย์อะห์หมัดมาบรรยายธรรมพิเศษที่ชมรมหน่ะไปด้วยกันนะ

กาตีนี - - ไม่ดีกว่า  ไปคนเดียวเถอะเรายังทำใจไม่ได้

สัปดาห์ที่3

ดาอียะห์ - - กาตีนีเพื่อนรัก  เรายังเป็นเพื่อนรักของเธอไหม?

กาตีนี - - ทำไมถามอะไรอย่างนั้นหล่ะ  เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเราเลยนะ

ดาอียะห์ - - ถ้าเรามีเรื่องขอร้องเธอเรื่องหนึ่งเธอจะทำให้เราได้ไหม?

กาตีนี - - ถ้าไม่เกินความสามารถเราก็ยินดีอยู่แล้ว

ดาอียะห์ - - วันนี้เราขอน้อง ๆ ในชมรมเป็นตัวแทนบรรยายธรรมแทนอาจารย์  เธอไปฟังเรานะ

กาตีนี - - แล้วอาจารย์ไม่มาเหรอ

ดาอียะห์ - - เราขออาจารย์วันนึงหน่ะ  ให้ท่านพักอยู่บ้านแล้วเราก็รู้ด้วยว่าถ้าเราเชิญอาจารย์มาเธอก็คงไม่มาฟังเราใช่ป่ะ?

กาตีนี - - นิ่งเงียบก่อนตอบว่า  ก็ได้เราไปฟังเธอพูดก็ได้

ดาอียะห์ - - งั้นรอแป๊บนะ  ขอเราเปลี่ยนชุดหน่อย

กาตีนีงงกับคำพูดที่ดาอียะห์บอกเมื่อสักครู่ว่าจะเข้าไปเปลี่ยนชุด 

(เอ...ก็เสื้อที่ดาอียะห์สวมอยู่เมื่อสักครู่ก็เรียบร้อยดีอยู่แล้ว  แถมดาอียะห์เองก็เคยบอกว่าจะใส่ชุดนี้วันบรรยายธรรม  แล้วทำไม???)

[falaora]

เหมือนจะรู้จัก อาจารย์ อะหมัด ในเรื่องเลย....ไม่รู้ว่าคนเดียวกันรึป่าว...

[คนรู้น้อย]

ขอ ให้หลานอิฟติซาม  บือราเฮง คุณ คนเดินดิน หายเร็วๆ ขอให้อัลลอฮ์ทรงเมตตาให้หายไวๆครับ  ผมจะดุอาอ์ให้อีกคนครับ 
 
แล้วผมจะติดตามตอนต่อไปนะครับ ^^

[FiTrImA]

รอ รอ รอ รอ รอ รอ

[Hanata']

อ่าาาาาา ต่อเร็วๆน่ะคุน คนเดินดิน กำลังอินเลย

[yfa]

 อืมม ท่านคนเดินดิน แฟนคลับเพี่ยบ รออ่านดัวย แถมมีลุ้นนะ (ตัวละครอ่ะ)

[Andalus]

รอติดตาม ชื่อ เหมือนกัน อะห์หมัด อิอิ

[คนเดินดิน]

ขอ ให้หลานอิฟติซาม  บือราเฮง คุณ คนเดินดิน หายเร็วๆ ขอให้อัลลอฮ์ทรงเมตตาให้หายไวๆครับ  ผมจะดุอาอ์ให้อีกคนครับ 
 
แล้วผมจะติดตามตอนต่อไปนะครับ ^^

อามีนยาร็อบ  ขอบคุณสำหรับดุอาอ์

อัลฮัมดูลิลลาฮ์  หมอประจำไข้ของหลานเดินดินที่ม.อ.หาดใหญ่ท่านดีค่ะ

เห็นพ่อบอกว่าพ่อถามหมอว่าถ้าอาการดีขึ้นจะพากลับมาพักฟื้นต่อที่โรงพยาบาลปัตตานีเลยได้ไหม

หมอบอกพ่อว่าอย่าเพิ่งเลยแกจะรักษาเองจนกว่าจะหายดี  สงสารเด็ก

        หมอเค้าน่ารักดีค่ะ

[คนเดินดิน]

ต่อเลยดีกว่าเนอะ

           ดาอียะห์เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็โทรตามสมาชิกทุกคนที่หายหน้าหายตาไป

รวมทั้งใครอีกหลายคนที่ดาอียะห์รู้จักทางหลังไมค์ผ่านเว็ปไซต์ที่ตนมี่ส่วนร่วมอยู่

ดาอียะห์ดุอาอ์ขอต่อเอกองค์อัลลอฮ์ว่า  "ขอให้สิ่งที่ข้าพระองค์กำลังจะทำหลังจากนี้เป็นที่โปรดปรานของพระองค์ด้วยเถิด  และขอให้ทุกอย่างเป็นไปตามเป้าหมายของข้าพระองค์ด้วยเถิด

และขอพระองค์ทรงอภัยให้กับข้าพระองค์ในสิ่งที่ข้าพระองค์กำลังจะทำด้วยเถิด  อามีนยาร็อบ"

ดาอียะห์เดินออกมาจากห้องพร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจของกาตีนี

              สมาชิกทยอยกันมาเข้าห้องประชุมเรื่อย  ๆ  จนเต็มห้องประชุม

เมื่อดาอียะห์เห็นว่าถึงเวลาที่สมควรแล้ว  ดาอียะห์ก็นั่งประจำที่

"อัสสลามูอะลัยกุมวะเราะห์มาตุลลอฮิวะบารอกาตุฮ์  ก่อนที่จะมีการบรรยายในหัวข้อรัศมีแห่งศรัทธา  ขออนุญาตทุกคนกล่าวอะไรบางอย่างก่อนได้ไหมคะ?"

"ได้ค่ะ/ได้ครับ"

สิ้นคำตอบดาอียะห์จึงถอดเสื้อแจ็คเก็ตที่เธอสวมทับเมื่อสักครู่ออก  เธอสวมเสื้อแขนสี่ส่วนแล้วเผยให้เห็นเนื้อแขนส่วนที่เหลือออก

แล้วเดินมายืนข้างหน้า  ก่อนจะถามว่า

"ขออนุญาตแทนตัวเองว่าก๊ะนะคะ  เพราะบางคนเราก็รู้จักกันดีอยู่และอีกหลายคนก๊ะเองก็ไม่เคยรู้จักหรือเห็นหน้าค่าตากันมาก่อน

แต่ไม่ว่ายังไงเราก็คือพี่น้องกัน  เป็นสายเชือกเส้นเดียวกันก๊ะเชื่ออย่างนั้น 

พอจะมีใครบอกก๊ะได้ไหมคะว่าวันนี้  คนที่ยืนอยู่ตรงนี้และกำลังพูดอยู่นี่  กำลังทำผิดอะไรบ้าง"

หลายคนทำหน้างง  และอีกหลายคนคงมีคำตอบอยู่ในใจแล้วแต่ไม่กล้าบอก  เมื่อดาอียะห์เห็นว่าไม่มีใครกล้ายกมือขึ้นเพื่อบอกกับเธอ

เธอจึงตอบเองว่า

      " วันนี้ก๊ะสวมเสื้อผ้าที่ไม่ค่อยสุภาพ  เผยให้เห็นเอารัตบางส่วนของตัวเอง"

     " วันนี้ก๊ะสวมกางเกง  แม้มันจะไม่รัด  ดูไม่น่าเกลียดนักแต่มันก็คือกางเกง"

     " วันนี้ก๊ะตกแต่งหน้าตาตัวเองมากกว่าทุกวัน"

     "  และก่อนหน้านี้ก๊ะอาจจะทำอะไรมากมายที่เป็นความผิดร้ายแรงแต่พวกเธอไม่เคยรู้และไม่เคยเห็นก็เป็นได้"

     "  แล้วหลังจากนี้ก๊ะขอถามพวกเธอหน่อยได้ไหมว่า  พวกเธอยังยินดีจะรับฟังในสิ่งที่ก๊ะจะบรรยายให้ฟังหลังจากนี้อีกหรือไม่???"

ไม่มีคำตอบจากผู้ใด  บรรยากาศในห้องประชุมเงียบสนิท  ดาอียะห์จึงกล่าวต่อว่า

     " ก๊ะจะไม่ว่าและไม่โกรธหากมีใครต้องการจะเดินออกไปจากห้องประชุมในตอนนี้

แต่ก๊ะอยากจะขอร้องเพื่อน ๆ และน้อง ๆ ทุกคนก่อนได้ไหมว่าช่วยฟังสิ่งที่จะพูดหลังจากนี้ก่อนแล้วค่อยตัดสินใจ"

[zulian]

ปล่อยให้ลุ้นอีกแหละ