ตอนนี้มีญาติที่กำลังนอนเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ค่ะ
หมอบอกว่า สมองตายไปแล้วน่ะค่ะ...
แต่หัวใจยังเต้นดีอยู่ ยังหายใจได้ด้วยตัวเองอยู่
ก็เลยต้องนอนนิ่งๆอยู่อย่างนั้น ไร้หนทางเยียวยารักษา
รอลมหายใจว่าเมื่อไหร่จะหมดเท่านั้น...
ได้ฟังแล้วเศร้าค่ะ...
แต่ที่นึกได้อย่างนึงก็คือ อัลลอฮฺยังทรงเมตตา
ต่อเขาผู้นั้นอยู่มาก ตรงที่มิได้นำเขากลับคืน
อย่างกะทันหัน เพราะเราที่อยู่ข้างหลัง
ไม่อาจรู้ได้อย่างแน่ชัดว่า เขาที่นอนนิ่งๆ
โดยที่หัวใจยังเต้นเป็นปกตินั้น...จะรับรู้ถึง
ความเมตตาของอัลลอฮฺอีกหรือไม่...
เพราะเท่าที่รู้มาก็คือ หัวใจเรา มีหน้าที่จดจำอยู่เช่นกัน
และหากหัวใจนั้นดี ทุกอย่างก็จะดีด้วย...
บางทีอัลลอฮฺอาจจะกำลังปลดบาปให้กับเขาผู้นั้นอยู่
ปลดให้จนกว่าจะให้หมดลม...
เพราะอย่างน้อยๆ หัวใจยังทำงานได้ด้วยตัวของมันเอง
โดยไม่ต้องพึ่งพาเครื่องช่วยหายใจ
และเครื่องช็อตไฟฟ้า ข้าน้อยเลยรู้สึกว่า
...มันยังไม่ถึงเวลาที่อัลลอฮฺจะเอาเขาคืนกลับ...
บางทีการหายใจของเขา อาจจะยังประโยชน์แก่ตัวเขา
โดยที่เราไม่อาจรู้ก็เป็นได้...เพราะใจเขากับอัลลอฮฺ
อาจจะยังส่งถึงกันอยู่ โดยที่เรามองไม่เห็น...
เพราะประตูแห่งการขออภัยโทษจะยังไม่ปิดลง
จนกว่าลมหายใจจะถึงลูกกระเดือก...
ปล.แม่ของข้าน้อยเคยหยุดหายใจไปห้านาทีค่ะ
แต่รอดมาได้เพราะพี่ทั้งทุบหน้าอก พอไม่เป็นผล
ก็ขึ้นนั่งบนอกพร้อมกับขย่ม จนสำลักลมหายใจออกมา
ในที่สุด...หัวใจกลับมาทำงานอีกครั้ง
แต่สมองที่ขาดอากาศไปชั่วขณะหนึ่งกลับมาไม่หมด
แม่ก็เลยมีอาการจำได้บ้างไม่ได้บ้าง หลงๆลืมๆ
ต่างจากก่อนเกิดอาการนั้นอยู่มาก...
แต่พักหลังๆมาเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆค่ะ...เพราะได้รับยา
บำรุงสมอง...และอัลลอฮฺทรงเมตตายิ่ง...
เพราะยาใดก็คงไม่หาย หากอัลลอฮฺไม่ประสงค์ให้หาย...
และใครก็ช่วยให้ฟื้นไม่ได้ หากอัลลอฮฺประสงค์จะให้ตาย...
ซึ่งวิธีการในการช่วยเหลือผู้ตกอยู่ในสภาวะใกล้ตาย
จึงเป็นหนึึ่งในความเมตตาของอัลลอฮฺที่พระองค์
ส่งวิธีการดังกล่าวมาให้เราได้เรียนรู้....
อัลฮัมดุลิลลาฮฺค่ะ...
เล่าสู่กันฟัง
วัสลามค่ะ
