เมื่อใดคิดว่าเราดีแล้ว
เมื่อนั้นเราเลวแล้ว
เมื่อใดคิดว่าเราฉลาดแล้ว
เมื่อนั้นเราโง่แล้ว
เมื่อใดคิดว่าเราสูงส่งแล้ว
เมื่อนั้นเราตกต่ำแล้ว
ก็เพราะหากมองว่าตนเองเลิศไปหมด สมบูรณ์ไปซะทุกอย่างเสียแล้ว..
การแก้ไขก็ย่อมไม่เกิด การพัฒนาก็ย่อมไม่มีและการปรับปรุงพัฒนาให้ดียิ่งขึ้นก็ย่อมเป็นหมัน
คนที่น่าสงสารที่สุดจึงไม่ใช่คนที่ใครๆ ดูหมินว่าต่ำต้อย
หากเป็นคนที่ดูหมิ่นใครๆว่าต่ำต้อยกว่าตนไปเสียหมดต่างหาก
เพราะเขาจะย่ำอยู่ตรงนั้น..ตรงจุดที่เป็นอยู่..จุดที่คิดว่าวิเศษสุดแล้ว
ไม่ปรับปรุง ไม่พัฒนา ไม่ไปไหน
ดังนั้น..
จงมอง
ความผิดของตัวเองให้เป็นเรื่องใหญ่..
แต่ก็ไม่มากเกินสำหรับจะ
แก้ไขจงมอง
ความผิดของผู้อื่นให้เป็นเรื่องเล็ก..
แต่ก็ไม่น้อยเกินสำหรับจะ
ตักเตือนโปรดจำไว้..
เมื่อใดเราคิดว่า..เรา
'เจ๋ง'แล้ว
เมื่อนั้น..เรา
'เจ๊ง'แล้ว
บทความดีๆจากหนังสือ
เล่มเขียวๆหน้าปกน่ารัก
'ปลุก'ของมุซักกิร จากสำนักพิมพ์มิรอาต
หนังสือที่ดีต่อการครอบครอง เพื่อการ
ลุกของทุกชีวิต
(เอิ่ม มิได้มีเจตนาโค(ด-สะ-)นาใดๆแอบแฝงทั้งสิ้น คือ..ของเค้าดีจริงๆ)..
