ให้: ยิ่งให้ก็ยิ่งได้รับ
ท่ามกลางความฝืดเคืองของเศรษฐกิจ
ความวิตกกังวล ความแร้นแค้นในวันข้างหน้า อาจทำให้ใครหลายคนหยุดยั้งที่จะทำความรู้จักกับ
'การให้'แต่วำหรับมุสลิมแล้ว ความวิตกกังวลข้างหน้านั่นแหละ ยิ่งทำให้เขาต้องขวนขวายสู่
'การให้'เพราะของที่เราให้ออกไปต่างหากที่เป็นของๆเราอย่างแท้จริง
มันจะไปรอเราอยู่ในวันข้างหน้า..วันที่ไม่มีเสบียงใดนอกจากเสบียงแห่งศรัทธา
ในขณะที่ของที่เราเก็บไว้กับตัว วัน ๑ เมื่อเราตายไป มันก็จะผุพังสูญหายหรือไม่ก็เปลี่ยนมือผู้ถือครองไป
ทรัพย์สินที่เราเก็บออมไว้ มันก็จะตกเป็นของทายาทมรดกของเรา
ในขณะที่ทรัพย์สินที่เราให้ออกไปจะถูกบันทึกไว้ในบัญชีของเราและจะเป็นของเราเสมอ
อาหารที่เรากินเข้าไปเกินความต้องการถ้าไม่ถูกขับเป็นของเสียออกมา ก็จะกลายเป็นส่วนเกินของร่างกายที่รอวันเน่าเปื่อย
ในขณะที่อาหารที่เราให้ออกไปจะถูกบันทึกไว้ในบัญชีของเราและจะเป็นของเราเสมอ
ความรู้ที่เราเก็บไว้กับตัวโดยไม่เผยแพร่แบ่งปัน ก็จะกลายเป็นภาระหนักหนาที่ต้องถูกสอบสวน
แต่ความรู้ที่เราได้ให้ออกไปจะกลายเป็นเสบียงสำคัญที่ให้ดอกผลเสมอไป ตราบที่มีคนนำความรู้นั้นไปใช้อยู่
ที่สุดแล้วคนที่รู้จัก
'การให้' มากที่สุด ก็คือคนที่รู้จัก
'เก็บ'มากที่สุด
เพราะสิ่งที่เขาได้ให้ไปในหนทางของอัลลอฮฺ ก็คือสิ่งที่เขาได้เก็บไว้สำหรับอนาคตของตัวเอง
อนาคต..อันเที่ยงแท้ถาวร
..อนาคต-อาคีเราะฮ์
จากวารสารโรตีมะตะบะ ฉ.35 คอลัมน์ปลุก โดยมุซักกิร
