ก่อนรอมฎอนที่แล้วจะมาถึง…เราหลายคนวาดหวังว่าจะทำอิบาดะฮฺอย่างแข็งขัน
ตักตวงภาคผลจากคืนวันอันดีงามของรอมฎอนให้ได้มากที่สุด
โดยเฉพาะภาคผลอันเกิดจากการอ่าน-ใคร่ครวญ-ศึกษา ถ้อยคำของอัลลอฮฺ
ให้สมกับชื่อที่ถูกเรียกขานกันว่า ‘ชะฮฺรุลกุรอาน’ : เดือนแห่งอัล-กุรอาน
เมื่อรอมฎอนที่แล้วจากไป…เราหลายคนปลอบโยน และบอกตัวเองว่า จะพยายามให้ทุก ๆวันของชีวิตเราเป็นรอมฎอน
ด้วยความกระหายที่จะตักตวงภาคผลจากการอิบาดะฮฺต่างๆ
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง…การเอาใจใส่ในคัมภีร์เล่มนั้น…เล่มที่เราบอกว่าเป็น ‘ธรรมนูญของชีวิต’
11 เดือนผ่านไป…มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมากน้อยแค่ไหนในชีวิตของเรา?
การปฏิสัมพันธ์ระหว่างเรากับอัล-กุรอานตลอดปีที่ผ่านมาเป็นอย่างไรบ้าง?
อัล-กุรอานได้มีบทบาทเพิ่มมากขึ้นแค่ไหน ต่อชีวิตของเรา…ความคิดของเรา…และหัวใจของเรา?
ความสนิทสนมระหว่างเรากับอัล-กุรอ่านได้เพิ่มมากขึ้นแค่ไหนในช่วงปีที่ผ่านมา?
…กี่ซูเราะฮฺที่ได้ศึกษาจนมีความเข้าใจเพิ่มขึ้น?
…กี่อายะฮฺที่เพิ่มขึ้นในบัญชีการท่องจำอันจัดเจน?
ที่สุดแล้ว…เราให้ความสำคัญกับอัล-กุรอานมากแค่ไหน?
คำตอบที่ปรากฏเป็นรูปธรรมในชีวิตอาจทำให้เรารู้จักตัวเองได้ดีกว่าคำพูดที่เพียรบอกตัวเองซ้ำไปซ้ำมาอยู่ทุกปี
ก่อนรอมฎอนปีนี้จะมาถึง…ทบทวนตัวเอง และบทบาทของอัล-กุรอานที่มีต่อชีวิตเราเท่าที่ผ่านมา
คู่ควรแล้วหรือยัง…ความประพฤติของเรากับความเมตตาที่เจ้าของชีวิตได้ส่งให้เราถือกำเนิดมาในประชาชาติแห่งอัล-กุรอาน
ซุบฮานัลลอฮฺ…อะไรจะยิ่งใหญ่ไปกว่าความเมตตาประการนี้ของพระองค์
…ความเมตตาที่ให้เราได้มีอัล-กุรอานอ่าน…ศึกษา…ใคร่ครวญ…และหล่อเลี้ยงชีวิต
…เป็นแสงสว่างท่ามกลางคืนวันอันมืดมิด
…เป็นทางออกอันกระจ่างชัดเจนท่ามกลางโลกที่แสนจะสับสนวุ่นวาย
…เป็นแนวทางหนึ่งเดียวสำหรับดำเนินชีวิต ท่ามกลางวิถีทางอันหลากหลายของผู้คน
ก่อนรอมฎอนปีนี้จะมาถึง…มาทำสัญญากับตัวเองกัน…สำหรับคนที่ยังไม่เคยสัญญา หรือทำมันสูญหายไป
และมาต่อสัญญากัน…สำหรับคนที่เคยทำไว้แล้ว
…สัญญาแห่งความผูกพันระหว่างชีวิตของเรากับอัล-กุรอาน
…ความผูกพันที่ต้องเพิ่มพูนขึ้นทุกปี…ทุกเดือน…ทุกวัน
ให้การเริ่มของรอมฎอนเป็นจุดเริ่ม…แต่อย่าให้การจบของรอมฎอนเป็นจุดจบ
สัญญาฉบับนี้จะต้องมีอายุความเท่าอายุในดุนยาที่เหลืออยู่ของเรา
มันอาจยาวนานต่อไปอีกสี่ซ้าห้าสิบปี
หรืออาจจบลงตั้งแต่ยังไม่ทันพ้นรอมฎอนนี้ก็ได้
อายุแห่งดุนยาของเราผ่านมาเท่าไหร่…เรารู้อยู่
ดังนั้น ถามตัวเองเถอะว่า…อยู่หายใจเอาอากาศของอัลลอฮฺเข้าไปในปอดมาถึงปูนนี้แล้ว
ได้สนองตอบสาสน์ของพระองค์อย่างไรบ้าง
แต่อายุแห่งดุนยาของเรายังเหลืออยู่เท่าไหร่…เราไม่รู้
ดังนั้นถามตัวเองเถอะว่า …จะรออีกนานแค่ไหน
จึงจะสนองตอบสาสน์ของอัลลอฮฺเสียที
((أَلَمْ يَأْنِ لِلَّذِينَ آمَنُوا أَن تَخْشَعَ قُلُوْبهمْ لِذِكْرِ اللَّهِ وَمَا نَزَلَ مِنَ الْحَقِّ
وَلايَكُوْنُوا كَالَّذِينَ أُوْتُوا الْكِتَابَ مِن قَبْل فَطَالَ عَلَيْهِمُ الأَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَكَثِيرٌ مِّنْهُمْ فَاسِقُونَ))
"ยังไม่ถึงเวลาอีกหรือสำหรับบรรดาผู้ศรัทธาที่หัวใจของพวกเขาจะนอบน้อมต่อการรำลึกถึงอัลลอฮฺ
และสิ่งซึ่งได้มีลงมาคือความจริง
และพวกเขาอย่าได้เป็นเช่นบรรดาผู้ที่ได้รับคัมภีร์มาแต่ก่อนนี้ แล้วช่วงเวลาได้เนิ่นนานเกินไปแก่พวกเขา
ดังนั้น จิตใจของพวกเขาจึงแข็งกระด้าง และส่วนมากของพวกเขาจึงเป็นผู้ฝ่าฝืน"
[อัล-หะดีด 57 : 16]
ที่มา
