อินนาลิลลาฮฺวะอินนาอิลัยฮฺรอญิอูน…เสียงตามสาย…ถูกพัดพามาตาม…สายลม…แต่เช้าตรู่…
เพียงไม่ถึง…หนึ่งสัปดาห์…มัยยัตต่างวัยทั้งหลาย…ถูกนำมายังสุสาน…
ขออัลลอฮฺทรงเมตตาประทานอภัยโทษแก่พวกท่าน…ขอพระองค์ทรงอภัยโทษให้แก่ฉัน
ทุกๆวัน ข้างทางผ่าน คือ กุโบรฺ (ฝั่งซ้ายมือ เมื่อผ่านไป ขวามือ เมื่อกลับมา)
เธอจงอย่าลืมว่า…วันหนึ่ง…ใต้ผืนแผ่นดินที่เธอผ่าน…ทั้งซ้ายขวา…จะมีมะลักมาเคียงข้าง…พร้อมกับบทสัมภาษณ์…ที่เธอไม่อาจหลีกหนี…
หนทาง…ไม่ได้ยาวไกล…อย่างที่คิด…เพราะทุกๆ วินาที …หมายถึง… การเดินเข้าหา… เข้าสู่ความตาย…
แท้จริง…วันหนึ่ง…เมื่อถึงวันที่ถูกสัญญา…ฉันจะตามพวกท่านไป…
อย่าคิด…ว่า…เธอยัง…หนุ่มสาว…
อย่าคิด…ว่า…ตอนนี้…เธอยัง…แข็งแรง
ยัง…ยัง…ยัง…เสบียงของเธอ…ยังไม่พอ…
เธอแน่ใจหรือ? ว่า…เสบียงของเธอ…ที่มีอยู่…อย่างน้อยนิด…ในวันนี้…
…จะไม่สูญหายไป…เมื่อเธออยู่ ณ ปลายทาง
ปลายทาง…ที่มีความโดดเดี่ยว…อ้างว้าง…ไม่มีใครช่วยเธอได้…และเธอ… ก็ไม่อาจช่วยใครได้…เช่นกัน
จะเกิดอะไรขึ้น… ถ้าไม่มี… พรุ่งนี้ของดุนยา…สำหรับเธอ…
เธอ…จะเอาอะไรกลับไป?... เธอจะไปยืนต่อหน้าพระองค์อย่างไร… เธอไม่อายพระองค์หรือ?
พระองค์… ทรงเมตตาปราณี… ต่อเธอ และทุกสรรพสิ่งบนโลกนี้… มากมายเพียงใด… เธอ…จงหมั่นใคร่ครวญ…
แล้ว…เธอใช้ความเมตตากรุณาปราณี…ที่พระองค์ทรงประทานให้เธอมา… ไปในหนทางใด?…
ใช้ไป…ในหนทางของพระองค์หรือเปล่า?
แท้จริง เราเป็นกรรมสิทธิ์ของพระองค์ และวันหนึ่งเราต้องกลับคืนสู่พระองค์
@@@ ใคร่ ครวญ หวน คิด ก่อน ชีวิต จะ ถูก ละหมาด เพราะ เรา ไม่อาจ มั่นใจ ว่า จะ ยัง คง มี พรุ่งนี้ ของ ดุนยา สำหรับ เรา เสมอ ไป @@@
