บิสมิลลาฮิรรอฮ์มานิรรอฮีม
ไม่มีวันที่เราจะไม่มีบาป คนเราไม่มีวันหนีพ้นความผิดเด็ดขาด ยังไงก็หนีไม่พ้น รูปแบบและแนวทางการใช้ชีวิตในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ จึงไม่ใช่การหนีจากผู้คนและชุมชนเพื่อหลีกเลี่ยงความผิด และก็ไม่ใช่การกระโจนเข้าหาความผิดอย่างไม่รู้สึกผิด ความรู้และสติปัญญาจึงเป็นสิ่งจำเป็นยิ่งยวดในการดำเนินชีวิต เพื่อให้สอดคล้องกับรูปแบบและแนวทางที่อัลลอฮ์อัซซะวะญัลพึงพอใจ ...
แม้แต่รูปแบบและแนวทางในการดำเนินชีวิต ยังเป็นบททดสอบว่าเรานั้นยำเกรงต่ออัลลอฮ์หรือไม่ (หวังในการอภัยและการตอบแทนจากอัลลอฮ์ ในขณะเดียวกันก็เกรงกลัวการลงโทษจากการทำผิด) ดังนั้น นับประสาอะไรกับเหตุการณ์ต่างๆที่ถาโถมเข้ามา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวแห่งความทุกข์ หรือเรื่องราวแห่งความสุข การตัดสินใจเดินในเส้นทางเดินชีวิต การเลือกคู่ครอง การสอบ การเรียน การละหมาด การถือศีลอด และอื่นๆ... ทั้งหมด... จึงเป็นบททดสอบ
จึงกล่าวได้ว่า สิ่งต่างๆที่เราประสบพบเจอ ล้วนแล้วแต่เป็น "ข้อสอบ" ที่อัลลอฮ์อัซซะวะญัลนำมาให้เราสอบ แต่ละคนก็เจอข้อสอบที่แตกต่างกันไป ตามสภาวะที่เหมาะสมกับคนๆนั้น สอบแล้วก็สอบอีก อย่างไม่มีวันจบไม่มีวันหมด จนกว่าจะตายจากไป จึงจะถือว่าเสร็จสิ้นข้อสอบทั้งหมดของเรา
ดังนั้น ความรู้ที่ถูกต้อง จึงเปรียบเสมือนกับขุมคลังของสติปัญญา ที่สามารถนำมาประกอบการพิจารณาสิ่งต่างๆ และการเลียนแบบตามแบบอย่างที่ผู้สร้างข้อสอบ (อัลลอฮ์) และผู้เฉลยข้อสอบ(ท่านนบีมุฮัมมัด) ได้ยืนยันความถูกต้องและความสำเร็จไว้แล้ว จึงเปรียบได้กับการลอกข้อสอบนี่เอง ...
แต่ข้อสอบของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน ข้อสอบบางข้อเลียนแบบได้ บางข้อต้องคิดเอาเอง แต่อย่าลืมว่าเฉลยที่เฉลยไว้ก็ไม่ได้มีเพียงข้อเดียว และเราก็ไม่ได้สอบเพียงคนเดียว คนแต่ละคนล้วนแล้วแต่ทำข้อสอบด้วยกันทั้งนั้น
หากเราพบกลุ่มคนที่กำลังคิดเหมือนกับเรา ที่คิดหาแนวทางและวิถีทางที่ดีที่สุดในการทำข้อสอบ ถามว่า เราจะทำอย่างไรกับกลุ่มคนเหล่านั้น ?
สำหรับผม ... ผมจะพยายามไม่ออกห่างจากกลุ่มเหล่านั้นเลย .. ผมเชื่อในความไม่สมบูรณ์แบบทางสติปัญญาของมนุษย์ คือผมเชื่อว่ามนุษย์นั้นโง่ สิ่งที่ผมได้รับมาจากกลุ่มคนต่างๆ ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งดีๆทั้งนั้น ถึงแม้ว่าจะเป็นความขัดแย้งกันก็ตาม นั่นก็เป็นสิ่งที่ดีสำหรับผม .... ความขัดแย้งที่เกิดขึ้นทำให้เห็นความแตกต่างทางความคิด และเป็นสิ่งที่ยิ่งยืนยันในความโง่ของมนุษย์ได้อย่างชัดเจน
กลับไปที่มนุษย์ไม่มีวันหนีพ้นความผิด หากย้อนกลับไปอีก มุสลิมกับมุสลิมเปรียบเสมือนพีน้องกัน และหากยิ่งเข้าไปอีก มุสลิมกับมุสลิมเปรียบเสมือนก้อนอิฐที่เสริมกันและกัน ก็ยิ่งชัดเจนเลยว่า หากเราทั้งหมดล้วนยำเกรงต่ออัลลอฮ์อัซซะวะญัลด้วยความบริสุทธิ์ใจ ความแตกต่างที่เกิดขึ้นก็ไม่มีอะไรเลย ... ไม่มีอะไรเลยจริงๆ นอกจากนั่นเป็นเครื่องหมาย และเป็นร่องรอยแห่งความเมตตาจากอัลลอฮ์อัซซะวะญัล และเป็นเป้าหมายที่มนุษย์ทุกคนต้องรู้จักสำนึกในความเมตตา(ความหวัง) และรู้จักสำนึกในการขออภัย(ความเกรงกลัว) ...
หากเรามีความรู้แล้ว และหากความรู้สึกนึกคิดของเรา โน้มเอียงไปทางความหวังในความเมตตามากกว่า เราก็อาจจะกระโจนเข้าไปหาความผิดของพี่น้องของเราได้อย่างมีความรู้และมีสติ เพื่อหาโอกาสในการตักเตือน เพราะเรารู้ว่าอัลลอฮ์อัซซะวะญัลจะให้อภัย และเพื่อหวังในความเมตตาและการให้อภัยจากพระองค์
หากแต่ในขณะที่ความรู้สึกนึกคิดเรา โน้มเอียงไปทางความเกรงกลัวในการลงโทษจากพระองค์ เราก็อาจจะออกห่างจากความผิดของพี่น้องของเรา เพราะเรารู้ว่า หากเราอยู่ในหมู่ชนผู้กระทำผิด แล้วเราไม่ทำอะไรเลย เราเช่นกันที่จะต้องถูกสอบสวนจากพระองค์ นี่ก็เพราะความเกรงกลัวในการลงโทษจากพระองค์
ล้วนแล้วแต่เพราะความยำเกรงทั้งนั้น ที่นำมาเป็นประเด็นหลักในการเลือกทางเดิน ...
