เมื่อตอนสมัยเรียนมหาลัย....ช่วงทำวิทยานิพน ต้องไปนอนทำงานที่มหาลัย คือทุกคนต้องไปนอนที่นั่น ในคณะก็มีผมคนเดียวที่เป้นมุสลิม ปกติเวลาละหมาดก็จะออกไปละหมาดที่มัสยิดใกล้ม. เหตการณ์วันนั้นเกิดขึ้นช่วง4ทุ่ม(พอดีละหมาดอีซาไม่ได้ไปมัสยิด) ซึ่งผมจะละหมาดนอกห้องstudioในห้องเสียงดังและวุ่นวาย ซึ่งอยู่อีกชั้นหนึ่ง(studioชั้น5 ไปละหมาดชั้น6) หลังจากเอาน้ำละหมาดเสจก็ขึ้นบันได แสงสว่างเริ่มน้อยลง พอถึงชั้น6แสงจากหลอดไฟแทบไม่มี มีแต่เพียงแสงดวงจัน ณ ที่ผมยืนอยู่ซึ่งตองหันกิบลัตไปตามทางเดิน สามารถมองทางเดินทอดยาวไปอีก 10ห้องเรียน....เอาหว่ะ ละหมาดที่นี่แหละ เงียบดี....ในใจก็แทบกลัว แต่ทำใจดีสู้เสือไว้ เริ่มละหมาด รอกาอัตที่1 รอกาอัตที่2....รู้สึกมีอะไรขาวๆอยู่ข้างหน้า ตาก็มองที่ยาเดาะ...ในใจก็อัซตาฆฟิรุลเลาะ...ก็ละหมาดต่อไป รอกาอัตที่3... รอกาอัตที่4....อัตตาฮียยาเส็จ อ่านดุอา รีบวิ่งลงมาข้างล่างทันที.....ในใจก็นึกอยู่ว่าใช่หรือเปล่า......ใช่ไม่ใช่ก็ไม่ขึ้นแล้ววุ้ย.....ไม่เอาแล้ว
......ละหมาดตอนนนั้นไม่คอเซาะเลย มีแอบเสียวๆๆกลัวๆๆตอนละหมาด.......