7
« เมื่อ: ส.ค. 28, 2007, 06:08 PM »
ยอมรับค่ะว่าครั้งหนึ่งเคยมีความรู้สึกเช่นคุณ del_dangerrous
เพราะป๊ะของซูเองก็เป็นนักญามาอะฮตับลีฆ
เคยตั้งคำถามในใจตัวเองตลอดเวลาทำไมต้องทำอย่างนั้น...ต้องเป็นอย่างนี้..ทำไมๆๆ
เท่าที่จำความได้ตอนเด็กๆ ป๊ะก็ออกดะวะฮแล้ว ตอนนั้นจำได้ว่าป๊ะกับมะเคยพาไปเคยดะฮวะด้วยบ่อยๆ (ตอนนั้นดังเด็กมาก ยังไม่ได้เข้าเรียน) พอโตขึ้นก็เร่มตั้งคำถามกับตัวเองอยู่บ่อยๆ เช่น
....ทำไมวันรายอปีนี้ป๊ะไม่ได้รายอพร้อมเรานะ ในขณะที่ครอบครัวอื่นวันรายอก็จะอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา
....ป๊ะออก 40 วัน ...4 เดือน อีกแล้วหรือ ? ครั้งหนึ่งป๊ะเคยออก 1 ปี ยอมรับว่าตอนนั้นคิดถึงป๊ะมาก
....และอีกหลายคำถามที่เกิดขึ้นในใจ
ตอนนี้ก็พยายามศึกษาและทำความเข้าใจ
เคยอ่านบทความหนึ่งของ fityah.com"ลืมไปหรือว่า...มันเป็นเพียงร่มเงาของต้นไม้" โดยอาอิช ,บทความในspaceหนึ่ง "why (must be) tabliq" (แต่เสียดายจำชื่อspaceไม่ได้แล้ว) และจากเว็บบอร์ดนี้เอง, เว็บบอร์ดmuslimthai ด้วย
ยอมรับว่าเข้าใจป๊ะมากขึ้น เข้าใจว่าทำไมป๊ะต้องทำอย่างโน้น...ทำอย่างนี้
คุณ del_dangerrous ลองศึกษาดู อินชาอัลลอฮจะเข้าใจอะไรได้มากขึ้น