เรื่องนี้คุยกันได้
ส่วนตัว ผมฟังเพลง และร้องเพลง
และยึดถือ ทรรศนะ นี้มานานแล้ว หลังจากได้ศึกษา หลักฐานจากทั้งสองฝ่าย
สำหรับ เครื่องดนตรี ส่วนตัว ยึดทรรศนะ ของเชคยุซุฟกอดดาวี
เพราะ เป็น ทรรศนะร่วมสมัย
เนื่องจาก ที่มีพี่น้องกล่าวว่า เสียงใน คอมพิวเตอร์สามารถสร้างได้ จากเสียงของมัน ที่มาจากสัญญาณไฟฟ้า เป็นดิจิตอล และกลายเป็นอนาล๊อค ในที่สุด
หากเราพิจารณา แค่อุปกรณ์ดนตรี สมัยนบี ก็คือ กลองดุฟ ที่เป็น กลองหนังหน้าเดียว
ซึ่งในปัจจุบัน เทคโนโลยี เปลี่ยนแปลงไปมาก กล่าวคือ กลองหนังหน้าเดียวมักไม่เป็นที่นิยมแล้ว เพราะเนื่องจากเมื่อเสียแล้วจะไม่สามารถเล่นได้อีก ( ต้องเปลี่ยนหน้ากลองก่อน )
แต่เทคโนโลยี สมัยใหม่นั้น สามารถทำให้กลองนั้นมีสองหน้าได้ เมื่อหน้านึงเสีย ก็หมุนตีอีกหน้า จึงเรียกว่ากลองสองหน้า
เหตุผลที่ ใช้กลองหน้าเดียว เพราะ สมัยก่อน เทคโนโลยีไม่สูง ไม่มีเครื่องขยาย ไม่มีการคำนวณ หาความดังของเสียง ทำให้ต้องเปิดอีกข้าง เป็นช่องโปร่งให้เกิดเสียงที่ดังกังวาลออกมา
ซึ่งในปัจจุบัน ที่เห็นได้ง่าย ( ยกตัวอย่าง ) คือ กีตาร์โปร่ง ซึ่งจะมีเสียงดังกว่า กีตาร์ไฟฟ้า ที่ไม่มีช่องโปร่งนั้นเอง
และในปัจจุบัน ก็มีเครื่องอุปกรณ์อิเล๊กทรอนิกส์ ทั้ง แอมป์ ไมค์ ต่างๆ ให้เสียงของมันมีความดังมากขึ้น
ในเมื่ออุปกรณ์ ต่างๆ เป็นไปตาม เทคโนโลยี ปัจจุบัน อีกทั้ง ไม่ตัวบทห้ามโดยชัดเจน ในการเล่นดนตรี
ซึ่ง หมายถึง การซื้อขาย อุปกรณ์ทางดนตรี นั้น ไม่มีตัวบทห้ามแต่อย่างใด
ดังนั้น สิ่งใดที่ ซื้อขายได้ ย่อมฮาลาล ในตัวของมันเอง เฉกเช่น เหล้า หรือของฮะรอม ต่างๆ ที่ไม่อนุมัติให้ซื้อหรือขายได้
หากมองในอีกลักษณะ ในรูปแบบของ เครื่องอุปกรณ์ดนตรี
คำว่า อุปกรณ์ ซึ่งหมายถึง ตัวชิ้นงานต่างๆ ที่สามารถจับต้องได้ ถ้าเปรียบกับคอมพิวเตอร์ก็เรียกว่า ฮาร์ดแวร์
ส่วนคำว่า ดนตรี คือ สิ่งที่ทำให้เกิดจังหวะ
การขับร้อง ( นาซีร ) ซึ่งหมายถึง การทำเสียงพูด ให้มีสำเนียง มีท่วงทำนอง มีจังหวะ
และ การเพิ่มเสียงดนตรี ก็คือเครื่องสร้างจังหวะ หรือแม้แต่ คีย์ เสียงของมันให้เกิดความหลากหลาย
ในปัจจุบัน การร้อง ที่ทำเสียงแทนเครื่องดนตรี เราเรียกว่า เอแคบเปล่า ซึ่งคือการทำเสียงร้อง เป็นเสียง เครื่องดนตรีต่างๆ เช่น กีตาร์เบส กลอง เป็นต้น
ในลักษณะเดียวกันนี้แหละ หากเรากล่าวว่า ดนตรี คือเครื่องทำจังหวะ แล้ว
ดังนั้น ไม่ว่าจะเป็น อะไรก็เป็นเครื่องดนตรีได้ทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็น การเขย่าทรายในขวด การทุบโต๊ะ การตบมือ การกระทืบเท้า ( ซึ่งมีในการละเล่นของอาหรับ )
มีเพียงบทเดียว ซึ่งเป็นหลักฐาน การห้ามเล่น ของพวกมัน ( ดนตรี )
คือทำให้เพลิดเพลิน จนลืมเรื่องของการทำอิบาดะ นั่นแหละ มันถึงถูกจัดให้เหลวไหล
วัลลอฮฺอะลัม
วัสลาม...
salam
แล้วเรื่องนาฏศิลป์ พวกร่ายรำ เต้นรำ ลีลาส และอะไรในทำนองนี้ล่ะคะ
มีตัวบทกฎหมายอิสลามว่าไว้อย่างไรบ้างคะ
เพราะจะว่าไป มันก็เป็นสิ่งที่คู่กับดนตรีมาแต่ไหนแต่ไร
มีดนตรีก็มักจะมีเต้นรำ ร่ายรำ
แต่ถ้าไม่มีดนตรี ก็ไม่มีจังหวะ การร่ายรำก็คงทำไม่ได้...
วัสลามค่ะ
