อัสลามุอะลัยกุม วะเราะมาตุลลอฮฺ วะบารอกาตุ
ครั้งหนึ่งท่านอะมีรุ้ลมุอฺมีนีน อุมัรฺ อิบนุ อัลคอฏฏอบ
รอฎิยัลลอฮุอัลฮุ ได้เดินผ่านไปในเส้นทางหนึ่งของนครมาดีนะฮฺ
ซึ่งในเส้นทางนั้น มีบรรดาเด็กกำลังวิ่งเล่นกันอยู่อย่างสนุกสนาน
ในบรรดาเด็กๆเหล่านั้นก็มีท่านอับดุลลอฮฺ อิบนุ อัซซุบัยรฺ
ซึ่งขณะนั้นยังมีอายุน้อยร่วมเล่นสนุกอยู่ด้วย
เมื่อรู้ว่าท่านอุมัรฺ รอฎิยัลลอฮุอัลฮุ เดินผ่านมา
บรรดาเด็กๆก็พากันวิ่งหนีเนื่องจากเกรงกลัวท่านอุมัรฺ
รอฎิยัลลอฮุอัลฮุ แต่ปรากฏว่าท่านอิบนุ อัซซุบัยรฺ
ยืนนิ่งอยู่ไม่ได้หลบไปไหน
ครั้นเมื่อท่านอุมัรฺ รอฎิยัลลอฮุอัลฮุ เดินเข้ามาถึงท่านก็
กล่าวขึ้นว่า
"เพราะเหตุใด? เจ้าจึงไม่วิ่งหนีไปพร้อมกับเด็กๆเหล่านั้น"
ท่านอิบนุ อัซซุบัยรฺ จึงตอบสวนทันควันว่า
"ก็ฉันไม่ใช่ผู้กระทำผิดอาชญากรรมอันใดนี่ ไยเล่าฉันจึงต้อง
วิ่งหนีท่านด้วย และถนนก็ออกจะกว้างขวางอยู่ ไยเล่าฉันจึงต้อง
หลีกทางให้กับท่านด้วย ถนนก็มิได้คับแคบเสียหน่อย"
เมื่อท่านอุมัรฺ ได้รับคำตอบอันหาญกล้าและฉะฉาน
ของท่านอิบนุ อัซซุบัยร์ ท่านก็มิได้ว่ากระไร
ได้แต่ชื่นชมคำพูดคำจาอันสมเหตุสมผลของอิบนุ อัซซุบัยร์
อยู่ในใจเท่านั้น
(คัดจากหนังสือ ตัรฺบียะตุลเอาลาด ฟิลอิสลาม 1/305)
ข้อคิด: คนจริงย่อมไม่หวั่นเกรงคนจริงด้วยกัน
เพราะต่างก็มีความจริงเป็นเกราะป้องกัน
ที่มา: หนังสือ คัดมาให้คิด โดย อาจารย์ อาลี เสือสมิง
หน้าที่ 100-101
