ตอนแม่โทรมา
แม่ : ตังค์ในโทรศัพท์หมดหรือไง
ILHAM : เปล่านี่ ยังมีเยอะ ทำไมหรือ
แม่ : ก็ไม่เห็นจะโทรกลับเลยนิ นึกว่าตังค์มือถือหมด
ILHAM : ไม่โทรกลับอะไรกัน เพิ่งโทรเมื่อวานซืนเอง
แม่ : โทรมาขอตังค์เนี่ยนะ
ILHAM : ขอตังค์อะไร ไม่ได้ขอสักหน่อย
แม่ : ไม่ได้ขอแล้วโทรมาทำไมวันก่อน
ILHAM : แค่บอกว่าตังค์หมดเอง
แม่ : ตังค์หมดแล้วเพิ่งโทรกลับ เฮ้อ
ILHAM : ตังค์ยังไม่หมดนะ แค่เกือบหมด
แม่ : แล้วมันต่างกันตรงไหนเนี่ย
ILHAM : เหมือนกันก็ได้ เอ่อ เรียนกวนหมดแล้ว น้ำชุบก็ใกล้หมดกัน
แม่ : ขี้เกียจตำแล้ว ค่อยกลับมากินเองแล้วกกัน
ILHAM : โห กว่าจะได้กลับ รายอยังไม่ได้กลับเลย
แม่ : งั้นอดอยู่นั้นแหละ เออแล้วตังค์เข้ายังนั้น
ILHAM : เข้าแล้ว ลีมอกาเซะห์
แม่ : นอนได้แล้ว อ่านหนังสือด้วย
ILHAM : ยอๆๆๆๆๆ
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า เราคิดถึงคนที่ควรคิดถึงเฉพาะเวลาที่ต้องการอะไรบางอย่างจากเขาเท่านั้นเองหรือ เฮ้อออ คนเรา
5555555
