สาวน้อยเดินปาดน้ำตาไปก็นึกถึงมารดาไป ถ้าเธอจะขอไปอยู่กับแม่
ไม่รู้ว่าแม่จะยอมรึเปล่า แต่ตอนนี้เธอไม่เหลือใครแล้วจริงๆ
แม่อยู่ไหน มารับหมอนไปอยู่ด้วยได้มั้ย หมอนไม่มีที่ไปแล้วค่ะแม่
สิ้นเสียงสาวน้อยอยู่ๆฟ้าก็ร้องคำรามออกมาพร้อมๆกับหยาดฝน
สาวน้อยยื่นมือทั้งสองออกมารับน้ำฝนอย่างที่เคยทำเมื่อตอนเด็กๆ
แล้วนึกถึงคำพูดที่แม่เคยบอกว่า
ถ้าเราร้องไห้มากๆก็จะเหมือนฟ้าเวลาฝนตกนี่แหล่ะ
ดังนั้นเราไม่ควรจะร้องไห้ เพราะน้ำฝนทำให้คนที่โดนเป็นหวัด
แม่ หมอนคิดถึงแม่ แม่อย่าร้องไห้นะ หมอนไม่ร้องแล้ว
สาวน้อยเงยหน้ารับน้ำฝน ให้ฝนชะล้างน้ำตาของเธอให้หายไป
ก่อนจะยิ้มออกมา แล้วอยู่ๆร่างเล็กบางก็ถูกกระชากจากทางด้านหลัง
พร้อมกับเสียงดุๆที่เธอจำได้ดี
เป็นบ้ารึไง เดี๋ยวก็หวัดกินหรอก จนแล้วไม่เจียมอีกนะเธอ
เด็กชายคนเดิมที่ไล่เธอให้ลงมาจากสะพานลากเธอ
มาหลบอยู่ใต้ชายคาของตึกใกล้ๆ
เพราะแรงเธอน้อยหรือเพราะเขาโตกว่าก็ไม่รู้
ถึงทำให้เธอตัวลอยปลิวไปตามแรงกระชากจากทางด้านหลัง
ฉันคิดถึงพ่อ ฉันคิดถึงแม่สาวน้อยเอ่ยออกมาด้วยแววตาเหม่อลอย
จนคนฟังจ้องมองด้วยความรู้สึกสะท้อนก่อนจะเอ่ยออกมาหลังจากที่ดึง
ให้เธอนั่งลงบนพื้นใกล้ๆกัน
เธอยังดีที่มีพ่อมีแม่ให้คิดถึงสาวน้อยที่กำลังเหม่อลอยหันมามอง
เด็กชายคนเดิมทันทีด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม
เพราะขนาดหน้าตาของพ่อกับแม่ฉันยังไม่เคยเห็นเลย
คนที่เก็บฉันไปเลี้ยงเขาก็เพิ่งไล่ฉันออกมาเมื่อสองเดือนก่อนนี่แหล่ะ
เพราะตอนนี้เขามีลูกเป็นของตัวเองแล้ว ส่วนฉันมันลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่
เป็นได้แค่ตัวถ่วงคำพูดเกินวัยนั้นบอกได้ดีว่าเด็กชายคนนี้พบเจออะไรมาบ้าง
เพราะบางครั้งอายุก็ไม่ได้บ่งบอกถึงประสบการณ์ในชีวิต
แต่ชีวิตต่างหากที่บ่งบอกถึงประสบการณ์
ฉันขออยู่กับเธอได้มั้ย เพราะฉันไม่มีใครแล้วจริงๆสาวน้อยขอร้องเสียงเบา
เด็กชายจึงหันมามองหน้าสาวน้อยตรงหน้าก่อนจะพยักหน้า
แล้วเขาก็ได้เห็นรอยยิ้มสดใสนั้นของเธอ
เขาเองก็อยากมีเพื่อนร่วมทางเหมือนกัน
แม้ทางที่เดินไปมันจะไม่สว่างจ้า ไม่มีจุดหมายปลายทางที่แน่นอน
แต่มันคงดีกว่าการที่ต้องเดินอย่่างเดียวดายกลางสายฝน
แล้วเด็กน้อยทั้งสองก็หลับไปด้วยกันใต้ชายคาของตึกสูงเสียดฟ้า
มีบ่าของกันและกันเป็นหมอน
ต่างกับอีกคนที่วันนี้ไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้
เพราะเป็นห่วงลูกน้อยที่ไม่รู้ว่าได้ทานข้าวหรือยัง มีที่ให้นอนหรือเปล่า
เขาเองไม่สามารถข่มใจให้ทานข้าวได้ เพราะถึงข้าวในคุกจะไม่อร่อยยังไง
แต่เขาก็อดคิดถึงลูกน้อยไม่ได้จริงๆ แม้กายจะห่างกันแค่ไหน
แต่เขาก็เชื่อว่าความรักของเขาจะส่งผ่านไปถึงลูกน้อยได้
ขอให้สายลมช่วยหอบความรักความอบอุ่นจากเขาไปห่มลูกน้อยของเขา
ให้นอนหลับฝันดีด้วยเถิด
และหวังว่าสักวันเขาจะได้รับอภัยโทษ มีโอกาสได้กลับไปหาลูกน้อยของเขาอีกครั้ง กลับไปทำหน้าที่ของพ่อที่ดีให้ลูกอีกครั้ง
หวังว่าฟ้าคงเห็นใจ และเอ็นดู คอยดูแลลูกน้อยของเขาให้ปลอดภัย
ขอให้ฟ้าจงคุ้มครองลูกน้อยแทนพ่อเลวๆคนนี้ด้วยเถิด
แม้กายจะห่างกันไกลแสน แต่ใจเรายังคิดถึงกัน
แม้วันเวลาจะล่วงเลยอย่างไร
ก็ไม่อาจทำให้รักเรานั้นต้องร้างไกล
เปลี่ยนแปลงไปพร้อมกับวันที่ผันผ่าน
แม้จะเนิ่นนานอีกสักเท่าไร ใจยังเหมือนเดิม
แม้เดือนจะดับตะวันจะลับ แต่ใจก็ยังเข้มแข็ง
แม้แรงกำลังจะอ่อนลงคราใด สองใจจะคอยสร้างเสริม
แสงแห่งรักเรา จะสว่างไสวชั่วคืนและวัน
คอยต่อเติมฝันก้าวไปด้วยกัน อย่างมั่นคง
ความรักคือความเข้าใจ เป็นกำลังใจ จริงใจต่อกัน
รักไม่เห็นแก่ตัว ไม่มัวเอาแต่ใจ
ไม่ทำลาย ทำร้ายใคร รักคือการให้ซึ่งกันและกัน
ไม่ทำลาย ทำร้ายกัน เพราะรักเรานั้น
เป็นหนึ่งเดียว...
...........จบค่ะ...............
