ตอนเด็กๆฉันนั่งเล่นอยู่โดยเอาไม้ขีดเป็นเส้นๆอยู่บนผืนดิน พ่อเดินมาแล้วหยิบไม้นั่นทิ้ง จากนั้นฉันก็ร้องให้ดดยไมฟังเหตผล
พอฉันโตมาถามพ่อว่า แนวทางของซูฟีเป็นอย่างไร
พ่อกล่าวถามกลับมาว่า....จำได้ไหมตอนที่มึงยังเด็กชอบนั่งขีดเขียนบนผืนดินหลายต่อหลายครั้ง และพ่อเอาไม้นั่นทิ้ง
ฉันตอบท่านไปว่า ครับผมจำได้เพราะไมใช่ครั้งเดียว หลังๆโดนเอาไม้นั่นตีอีก
พ่อตอบว่า
นั่นแหละคือส่วนหนึ่งของแนวทางนั้น เพราะการที่เอาไม้ไปขีดๆบนผืนโดยการกระทำนั้นไม่มีความหมายถือเป็นเรื่องไร้สาระแน่นอนในวันอาคีเราะฮฺ เราทั้งคู่จะถูกทวงถามว่าเราทำสิ่งนั้ทำไม มึงขีดเส้นไปทำไม แล้วฉันห้ามไว้ทำไม
