
ก๊ะจบจากที่ไหน แล้วอะไรที่ทำให้ก๊ะไปเรียนที่ญี่ปุ่นหรอคะ
และอยู่ที่นั่นมากี่ปีแล้ว ส่วนใหญ่ก๊ะใช้ภาษาอะไรเป็นสื่อ
salam
ตอนนี้อาบน้ำประแป้งเรียบร้อยแล้วค่ะ...อิอิ(ไม่เกี่ยวกับคำถามเรยนิ)
งั้นเข้าเรื่องเลยดีกว่าเนอะ....
พี่จบมาจากโรงเรียนใกล้บ้านค่ะ...
ส่วนว่าอะไรทำให้พี่ได้มาที่ญี่ปุ่น...คือโอกาสที่อัลลอฮฺหยิบยื่นมาให้พี่ค่ะ
เป็นโอกาสและทางเลือกครั้งสำคัญในชีวิตก็ว่าได้ค่ะ...
พี่มีหลายทาง สามารถเลือกจะไปได้หลายที่...แต่พี่เลือกที่ญี่ปุ่น
เพราะว่าอีกสองที่ที่อยากไปนั้นไปไม่ได้เพราะพี่กลัว...
ตอนนั้นอยากเรียนอยู่ไม่กี่สาขา คือคิดว่า หากตัดสินใจเรียนสถาปัตฯ
พี่จะเลือกไปอียิปต์หรือไม่ก็ซาอุฯเพราะว่าที่อียิปต์มีพีระมิด
สิ่งมหัศจรรย์ของโลกให้เราได้ไปศึกษาของจริง ดูจริงได้
ส่วนที่ซาอุฯมีมัสยิดที่สำคัญแห่งโลกอิสลาม...
ซึ่งเป็นสิ่งก่อสร้างที่เป็นแบบอย่างในการศึกษาและคิดว่าเอื้อต่อการศึกษา
ของพี่ได้...แต่ก็เลือกไม่ได้ และก็ไม่ได้เลือก เพราะว่ากลัว
ช่วงนั้นเป็นช่วงสงคราม แถบอาหรับกำลังลุกด้วยไฟสงคราม
พี่ไม่กล้าไป...
เลยกลับมาหาญี่ปุ่นอีกครั้ง...ตัวเลือกอีกตัวนึงของพี่
เพราะว่าหากตัดสินใจเรียนวิศวกรรมและด้านวิทยาศาสตร์เทคโนฯแล้ว
พี่จะขอเลือกญี่ปุ่น...เพราะว่าน่าสนใจสำหรับพี่...
นอกจากด้านการศึกษาแล้ว พี่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับประเทศญี่ปุ่นเลย
ยกเว้นการ์ตูน...คือชอบดูชินจัง...โคนันงี้...อุลตร้าแมน ไอ้มดแดงงี้...
ชอบการ์ตูนแต่ไม่ได้ตัดสินเลือกเพราะการ์ตูน...
แต่คิดว่า...ที่ญี่ปุ่นคงไม่น่ากลัวเท่าไหร่ ดูเอาจากการ์ตูนอีกนั่นแหล่ะค่ะ
เมื่อก่อนพี่ไม่ค่อยคิดเรื่องอะไรในชีวิตมากมายนัก
นอกจากเรื่องเรียนกับเรื่องกิจกรรม กลับบ้านก็เล่นกับพี่กับน้อง
ชีวิตวันๆหมดไปกับเรื่องเรียนกับกิจกรรมโน่นนี่ในโรงเรียนหมด...
เวลาว่างก็ไปเที่ยวโน่นเที่ยวนี่กับกิจกรรมที่ทางโรงเรียนจัดขึ้น
อบรมโน่นอบรมนี่ เที่ยวฟรีทั้งนั้น พี่ชอบ...

ชีวิตมีแค่นั้น...จบมาก็เลยคิดได้แค่นั้นค่ะ...คิดว่าจะเรียนอะไรดี
ที่ไหนเป็นใจให้บ้าง ส่วนเรื่องชีวิตเราคงต้องไปลุยเอาเอง...
ฝากกายและใจไว้กับอัลลอฮฺก่อนเดินทางค่ะ...
ก็เลยตัดสินใจเลือกเดินทางมาญี่ปุ่นด้วยเหตุผลง่ายๆค่ะ...
เพราะกลัวสงครามในแถบอาหรับเลยไม่กล้าไปเรียนสถาปัตที่อียิปต์
กับกลัวยักษ์(ฝรั่ง)ในแถบยุโรป...อิอิ..
อีกอย่างไม่ชอบกินขนมปัง...กลัวว่าที่แถบยุโรปจะไม่มีข้าวให้กิน...เหอๆ...
เพราะยังไงๆก็เลือกแถบอาหรับไม่ได้แล้ว...ยุโรปก็ไม่ไหว...
พี่กลัวคนตัวโตๆจริงๆนะเออ...อิอิ...
ญี่ปุ่นจึงเป็นตัวเลือกที่พี่พอใจสุดๆ...และพี่ก็ต้องอยู่กับตัวเลือกที่พี่พอใจสุดๆ
มาห้ากว่าปีแล้วค่ะ...ไม่ว่าจะทุกข์จะสุขมันก็จำต้องพอใจ...
อัลลอฮฺให้เลือกแล้ว เลือกเองด้วย พ่อแม่พี่น้องไม่ได้บังคับ...
พี่ตัดสินใจของพี่เองทั้งหมด...ซึ่งพี่คิดว่าไม่ว่าเรียนที่ไหน
ก็ยากทั้งนั้นค่ะ...ไม่ว่าจะหนีไปอยู่ที่ที่ว่าดีเลิศที่สุดมันก็มีทั้งสุขทั้งทุกข์อยู่ดี
หลังๆมาปลงไปได้ตั้งหลายเรื่อง เมื่อก่อนไม่ปลงเลยร้อนรนทุรนทุราย
มองแต่ด้านไม่ดี มองแต่ด้านมืดของสังคมที่เราอยู่...
เคยคิดโทษตัวเองว่าไม่น่ามาเล้ย...แล้วมันก็จมอยู่กับความรู้สึกว่าตัวเอง
คิดผิด...เสียดายอยู่อย่างนั้น...ซึ่งมันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาเลย
นอกจากขุดหลุมฝังตัวเอง...ปิดกั้นตัวเองรอบด้าน...
เลยหาแสงสว่างในชีวิตไม่เจอ...พอเจอแสงสว่าง ก็ต้องเจอกับการตัดสินใจ
ครั้งยิ่งใหญ่อีกรอบ...ก็ผ่านมันมาแล้วด้วยความพอใจค่ะ...
ยอมรับว่ากว่าจะปรับตัวกับสิ่งใหม่ ปรับใจกับการเปลี่ยนแปลงได้นั้น
ทำเอาแรงกายแรงใจหมดไปไม่น้อย หากไม่ได้คนในครอบครัวช่วย
ส่งแรงใจ หากไม่มีสายลมคอยหนุนนำ พี่คงบินมาไม่ได้จนถึงจุดนี้แน่ๆ...
เพราะถึงแม้เราจะรู้ว่าเราจะบินไปทางไหน แต่หากไม่มีแรงใจคอยหนุนนำ
พี่ก็คงไม่มีวันนี้...และหากมิใช่เพราะความเมตตาของอัลลอฮฺ
พี่ก็คงขุดหลุมฝังตัวเองไปนานแล้วค่ะ...
ทุกวันนี้พอใจแล้วค่ะ...ไม่เสียใจเลยที่ได้เลือกมาญี่ปุ่น
หากให้พี่กลับไปเลือกอีกครั้ง พี่ก็ยังยืนยันที่จะเลือกมาที่นี่...
เพราะสิ่งที่พี่ได้รับจากอัลลอฮฺมันคุ้มค่า มีค่าในชีวิตพี่แล้ว...
แม้เมื่อก่อนพี่จะไม่ได้คิดอย่างนี้ก็ตาม...
บางครั้งแค่เปลี่ยนมุมมองที่เราเคยมอง เหมือนเราลองกลับเหรียญ
เราก็จะเห็นอีกด้านนึงของเหรียญ...ชีวิตเราก็จะเปลี่ยนไปค่ะ...
จะสวยหรือเลวร้าย...อยู่ที่มุมมองของเราค่ะ...ว่าเราเห็นอะไรในนั้น
หากเรามองหาสิ่งดีๆเราจะได้เห็นแต่สิ่งที่ดีๆ
หากเรามองหาแต่สิ่งร้ายๆเราจะได้เห็นแต่สิ่งร้ายๆ...
เพราะในสิ่งหนึ่งจะมีทั้งด้านดีและด้านร้ายอยู่ด้วยกันทั้งนั้นค่ะ...
ปล.เราสามารถฝันได้ค่ะ...ฝันให้ไกลแล้วพยายามไปให้ถึง...
ส่วนจะสำเร็จสมใจหมายหรือไม่นั้น...ก็ด้วยอนุมัติของอัลลอฮฺค่ะ
หากถามพี่ว่าทำไมมุสลิมส่วนน้อยในต่างแดนจึงดูรักใคร่กลมเกลียวกันดี
พี่ขอตอบตามมุมมองของพ่ีว่า...
เพราะแค่ประโยคเดียวค่ะ..."เราพี่น้องกัน"
หลายคนที่มาอยู่ต่างแดนต่างมองหาประโยคนี้ด้วยกันทั้งนั้น...
ที่ไหนมีเขาจะเข้าไปหาและจะเกาะกันไว้...
และหากเรามองหาประโยคนี้ในกลุ่มชนใดบนโลกใบนี้
พี่เชื่อว่า....เราจะได้เห็นสิ่งนั้น...วัลลอฮฺอะลัม
และคำๆนึงที่พี่ใช้พูดกับตัวเองเสมอเวลาท้อแท้สุดๆ
มองไปไม่เห็นทางสว่างในชีวิต มองไปก็เจอแต่คำว่าเป็นไปไม่ได้ว่า...
"ศรัทธาต้องมีมั่ง"
ปล.2 ที่ญี่ปุ่นจะใช้ภาษาญี่ปุ่นล้วนๆในการสื่อสารกันค่ะ...

ขออัลลอฮฺทรงคุ้มครองด้วยเช่นกันนะคะ
ฝันดีจ้า
วัสลามุอะลัยกุมค่ะ