ถ้าเอาพี่มาเผ่า เรื่องหน้าแตก จะบาปมั้ยอ่ะ
แต่ผมขออนุญาติพี่ผมแระ
เอาเป็นว่าเล่าเป็นประสบการณ์ละกันครับ
คือพี่ผม (พี่ไม่แท้ ญาติ) ปกติเขาเป็นคนเก่ง ไปเที่ยวเมืองนอกมาก็หลายประเทศ
ปีนั้น อัลลอฮให้เขาได้ไปทำฮัจย์
เนื่องจากว่าเค้ายุ่งมาก
อีกอย่างเค้าอยู่ชลบุรี แต่แซะฮ์อยู่ กทม จึงไม่เคยได้ไปฟังอบรมก่อนไปทำฮัจญ์
หน้าแตก 1
แซะฮ์ กทม มักจะไปท้ายๆ ไม่เหมือนที่ใต้ จะไปก่อน
เเซะฮ์ จึงต้องพาฮุจญาต เข้ามักกะฮ์เลย
ช่วงอบรม แซะฮ์คงบอกฮุจญาตทุกคนให้เตรียมผ้าคล้องเอียะฮ์หรามมาเลย
แต่พี่ผม เค้าไม่ได้ไปจึงไม่ทราบ คิดว่าไปหาซื้อที่นู้นคงได้
แถมมีคนบอกว่า หาซื้อได้เยอะแยะ ค่อยไปซื้อที่นู้นเอา
ที่ไหนได้ คือ เค้าน่าจะไปบินเป็นเที่ยวสุดท้ายของปีนั้น ประมาณว่าไม่กี่วันก็จะอี๊ดอัฏฮา
แซะฮ์ เลยให้ฮุจญาตคล้องที่สนามบินอัมมาน จอร์แดน เลย
ที่สนามบินมีขายครับ แต่เครื่องลงตี 2 ครับ
พี่ผมได้แต่มองตาละห้อย ดูผ้าเอียะหรามหน้าตู้กระจก อยู่ข้างนอกร้าน
แซะฮ์ก็ไม่รู้จะทำไง เพราะคงไม่มีใครเอามาเผื่อพี่ผมหรอก
และอัลลอฮก็ดลใจ ให้แซะฮ์หาทางออกได้ โดยการ
ให้พี่ผม คร้องเอี๊ยะหรามด้วย ผ้าขาวม้า หลากสีสัน
หลายชั่วโมงเลยที่เดียว กว่าจะได้ขึ้นเครื่องต่อไปริยาด
พี่น้องก็ลองคิดดูเองละกันคับว่ามันเปนอย่างไร 555++
พอถึงสนามบินริยาด พี่ผมจึงอาศัยความคล่องและวิ่งปรู๊ดไปหาซื้อผ้าคล้องเอียะหรามมา
แต่ในความหน้าแตกของพี่ผมก็ มีเรื่องดีๆ นะครับ
เพราะสักพักหลังจากที่คล้องผ้าขาวแล้ว พี่ผมก็ได้ยินเสียงน้าคนนึงถามว่า ไอหนูที่ใส่ผ้าขาวม้าไปไหนแล้ว (พี่ผมตัวเล็ก เหมือนเด็กครับ)
คือ กลายเป็นว่าพี่ผมคือ สัญลักษณ์ของกรุปนั้น ให้บรรดา เมาะๆ โต๊ะๆ ทั้งหลายมองหาว่า กรุ๊ปตัวเองอยู่ไหน
และผ้าขาวม้าที่พี่ผมคล้องเป็นของ อ.อิสมาแอ วิสุทธปราณ๊ (รอฮิมาฮุลลอฮ)
โพลล์