♥ คำเปรียบเทียบความเป็นมนุษย์ ♥

[rayes]

Tweet

 
::.คำเปรียบเทียบความเป็นมนุษย์.

เรา อยู่ในโลกดุนยาแห่งนี้เราต้องคบค้าสมาคมกับคนเยอะแยะ สิ่งซึ่งเราจะต้องสัมผัสมันในโลกดุนยาแห่งนี้เราพอที่จะแบ่งพอที่จะมองได้ เป็นหลายรูปแบบ หรือถ้าจะมองในแง่การเปรียบเทียบ มนุษย์นี่บางคนเปรียบเทียบเป็นอย่างนั้น บางคนเปรียบเทียบเป็นอย่างนี้ แต่ท่านนบีมูฮำหมัด(ซ.ล.)ได้เปรียบเทียบมนุษย์ เหมือนกับผืนแผ่นดิน โดยมีฝนที่โปรยลงมาจากฝากฟ้านั้นเปรียบเหมือนอัลกุรอาน ผืนแผ่นดินนั้นหากเราดูให้กว้างให้ครบแล้วเราจะพบว่า ประโยชน์ของผืนแผ่นดินนั้นมันแตกต่างกัน ผืนแผ่นดินบางประเภทเปรียบเสมือนเรือกสวนไร่นา ฝนตกลงมานอกจากมันจะเก็บเอาความชุ่มฉ่ำเอาไว้ได้แล้วมันยังสามารถให้ผลผลิต ที่ดีต่อเกษตรกรที่นำเอาข้าว นำเอาผลหมากรากไม้ไปปลูกอีกด้วย ผืนแผ่นดินบางประเภทเป็นอย่างนั้น บางประเภทแห่งผืนแผ่นดินนั้นป็นแม่น้ำลำคลอง ฝนตกลงมามันไม่สามารถจะปลูกต้นหมากรากไม้หรือให้ผลผลิตได้ แต่มันก็มีประโยชน์ในแง่ที่สามารถตักน้ำไปกินไปใช้ ตักน้ำไปรดต้นไม้ได้แม้มันจะเป็นลำคลองปลูกต้นไม้อะไรไม่ได้ ผืนแผ่นดินบางประเภทนั้นมันเป็นภูเขาเป็นโขดหิน ซึ่งฝนตกลงมามันก็ไหลลงสู่เบื้องล่างมันไม่สามารถเก็บน้ำได้ และมันก็ไม่สามารถให้พืชพันธ์ธัญญาหารงอกเงยได้

 นี่เป็นลักษณะการเปรียบเทียบของท่านนบีต่อมวลมนุษย์ ดังนั้นเราเป็นบุคคลประเภทไหน เป็นแบบยอดเขาโขดหินหรือเป็นแบบแม่น้ำลำคลอง หรือเป็นแบบเรือกสวนไร่นา เราจะเป็นอย่างไรเราเป็นได้ ปัญหามันอยู่ที่ว่าเราจะเป็นอะไรเท่านั้นเอง อยากจะเป็นในลักษณะที่ฟังอัลกุรอานฟังการบรรยายฟังเรื่องของศาสนา แต่ไม่มีประโยชน์สำหรับตัวเราเลยก็ได้ หรืออยากจะเป็นในแบบเรือกสวนไร่นาเมื่อได้ฟังอัลกุรอาน เมื่อได้ฟังคำสอนของศาสนาแล้วสามารถปลูกต้นอีหม่านให้มันมีผลงอกงามในหัวใจ ก็ได้ หรือเราจะเป็นในแบบที่รู้แล้วก็เก็บเอาไว้เหมือนอย่างลำคลอง ฝนตกลงมาใครอยากจะรู้มาถามเราๆบอกได้แต่มันไม่มีประโยชนสำหรับตัวเราก็ได้ เหมือนกัน

นักวิชาการจึงเปรียบเปรยรองลงมาจากที่ท่านศาสดาเปรียบว่า คนที่มีความรู้นี่เปรียบได้หลายอย่างเหมือนกัน เพราะคนที่มีความรู้นั้นก็เปรียบได้กับคนที่ให้ความสว่างแก่คนอื่นเขา เราก็ไปดูประทีปหรือสิ่งที่ให้ความสว่างแก่สิ่งอื่นนั้น บางอย่างบางประการนั้นมันมีในลักษณะที่ให้ความสว่างแก่สิ่งอื่นแต่มันเผา ไหม้ตัวมันเอง อย่างเช่นเทียน ให้ความสว่างแก่สิ่งอื่นแต่ตัวมันเองไหม้ บางอย่างบางประการให้ความสว่างแก่สิ่งอื่นแต่ตัวมันเองไม่สว่าง อย่างเช่นไฟฉาย แต่บางอย่างบางประการที่นอกจากจะให้ความสว่างแก่สิ่งอื่นตัวเองก็สว่างด้วย อย่างเช่นแสงไฟ สิ่งอื่นสว่างแล้วตัวเองก็สว่างด้วย สิ่งต่างๆเหล่านี้นะครับมันก็เป็นข้อเปรียบเปรย อย่างน้อยๆ ก็จะกระตุ้นให้เราได้เห็นว่า เราในฐานะอยู่ในกรอบของสิ่งที่ถูกเปรียบเปรยนี้เราควรจะได้มองและพัฒนาตัว เราว่าเราควรจะเป็นความสว่างในแบบไหน ถ้าเราเปรียบกับพื้นดินเราควรจะเป็นพื้นดินในแบบใด ท่านคอลิ้ล อะห์หมัด ได้บอกว่ามนุษย์นั้นมีสี่ประเภท ประเภทที่หนึ่งคนรู้แล้วก็รู้ว่าตัวเองรู้ คนเหล่านี้ท่านจงให้เขาสอนความรู้ให้แก่ท่าน ประเภทที่สองคนที่รู้ แต่ไม่รู้ว่าตัวเองรู้ คนเหล่านี้เปรียบเหมือนเขานอนหลับอยู่ปลุกเขาให้ตื่นเพื่อให้มาสอนท่าน คนประเภทที่สามคือคนไม่รู้ แล้วก็รู้ว่าตัวเองไม่รู้ คนเหล่านี้ดี ท่านมีความรู้ก็จงรีบสอนเขาซะเพราะเขายอมรับในความไม่รู้ ประเภทที่สี่คนไม่รู้แล้วก็ไม่รู้ว่าตัวเองไม่รู้ คนอย่างนี้อย่าไปสนใจเสียเวลาเปล่าๆ

มีคนบางคนเนี่ยเป็นเหมือนอาหาร เป็นเหมือนข้าวเป็นเหมือนลมหายใจ ขาดเขาเราตายแน่ ขาดเขาลูกเราไม่รู้จักอัลลอฮ์ ขาดเขาลูกเราอ่านกุรอานไม่เป็น ขาดเขาลูกเราละหมาดไม่เป็น คนเหล่านี้แหละเป็นคนที่แแย่ที่สุดในสังคม เป็นคนที่คนส่วนใหญ่มองว่าเป็นคนที่เหมือนกึ่งขอทานเขากิน คือโต๊ะครูต่างๆ ครูกุรอานครูสอนศาสนา คนเหล่านี้เป็นเหมือนอาหารนะครับ ขาดเขาน่ะเราวอดวายเราพินาศ ทั้งเราลูกเราครอบครัวเรา เพราะเขาเป็นคนชี้นำสอนลูกเราครอบครัวเราและสังคมของเราให้รู้จักอัลลอฮ์ ให้ละหมาดเป็น ให้ทำอมั้ลอิบาดัต เรามีลูกบางทีไม่เคยสอนลูกเลย นี่เป็นคำเปรียบเปรยในอีกแง่นึง มนุษย์ประเภทแรก เป็นมนุษย์ประเภทที่ขาดเขาเราอยู่ไม่ได้ หรือกลุ่มที่เปรียบประดุจอาหารที่เราต้องกิน และที่เราจะต้องเก็บรักษาคือจะต้องใส่ตู้เย็นเอาไว้ไม่ให้มันเสีย ที่เราจะต้องดูแลรักษาอย่างดี เพราะถ้าขาดเขาเราอยู่ไม่ได้ มนุษย์อีกบางประเภท เป็นเหมือนยารักษาโรค เวลาปวดหัวพารารเซตามอนมีประโยชน์มาก  มันไม่มีประโยชน์เวลาเรามีความสุขสบายดี

 มนุษย์บางประเภทนั้นน่ะ เขามีประโยชน์กับเราในภาวะจำเป็นเท่านั้นเอง อย่างเช่นพวกนักเลงหัวไม้ มีประโยชน์เหมือนกัน ที่เมื่อไหร่พูดจากันไม่รู้เรื่องก็ต้องจ้างหรือวานพวกหัวไม้ไปทำงานแทนเรา พวกนี้ประเภทยา มีโรคมีความจำเป็นเราก็ใช้ แต่ในภาวะปกติไม่มีประโยชน์ เปียบเทียบนะครับ อีกประเภทนึงเปรียบได้กับโรคเลยทีเดียว ที่ไม่ว่าเราจะสุขหรือเราจะทุกข์อย่าไปเกี่ยวข้องกับมันเลย ท่านทั้งหลายครับ ผมได้นำเอาการเปรียบเปรยต่างๆเหล่านี้มาก็เพื่อให้ท่านเห็นชัดเจนว่า การที่เราจะคบกับคน การที่เราจะสังคมกับเพื่อนมนุษย์เนี่ยเราจะต้องเลือกเพื่อนมนุษย์ที่เป็นไป ในลักษณะแรกก็คือเป็นคนที่เปรียบประดุจอาหารของเรา หรืออย่างน้อยๆก็เปรียบประดุจยารักษาโรคของเรา อย่าไปคบกับคนที่เปรียบประดุจโรคร้ายซึ่งไม่มีประโยชน์ โดยเฉพาะอย่ายิ่ง ถ้าเรามีภูมิคุ้มกันบกพร่องนะครับแย่เลย ไปคบกับคนเหล่านี้ภูมิคุ้มกันไม่ดีแล้วเนี่ยเชื้อไวรัสโรคจากคนๆนั้นน่ะ มันเข้ามาสู่ร่างกายเรา เราในที่สุดกลายเป็นโรคด้วย และพวกเราตอนนี้เป็นโรคกันแปลกๆด้วย โรคความดันซึ่งไม่ใช่ดันสูงดันต่ำ แต่โรคความดันที่เป็นกันอยู่ในเวลาเนี้ย มันเป็นโรคความดันทุรังสูง
 
นี่คือลักษณะของคำสอนของศาสนา ถึงแม้ว่าจะไม่ได้รับโดยตรงจากอัลกุรอานแต่มันคือผลวิเคราะห์เพื่อให้เกิด ความเข้าใจง่ายขึ้น ท่านทั้งหลายครับ คนที่เราจะต้องคบจริงๆ หรือมนุษย์นี่ถ้าหากว่าเราจะคบเค้าโดยให้ประโยชน์เค้าเนี่ยไม่มีใครเค้าไม่ คบกับเราหรอก เราจะคบกับใครผมว่าเราจะต้องเอาประโยชน์จากคนที่เราคบและก็มีการ แบ่งปันหรือให้ซึ่งกันและกัน มนุษย์หรือสิ่งต่างๆในโลกนี้คบกับเราเดี๋ยวมันก็ทิ้งเรา หรือไม่อย่างนั้นเราก็ทิ้งมัน เบื่อแล้วก็ไม่อยากจะคบ หรือมันเบื่อเรามันก็หนีเราไป

 แต่มีอยู่ท่านนึงไม่จากเราไปอย่างเด็ดขาดไม่ว่าจะในช่วงที่เรามีความสุข ในช่วงที่เรามีความทุกข์ ในช่วงที่เราป่วย ในช่วงที่เรานอนหลับ ในช่วงที่เรายังมีชีวิตอยู่หรือในช่วงที่เราตายไปแล้ว ในช่วงที่เราเป็นคนภักดีช่วยเหลือท่าน หรือในช่วงที่เราเป็นคนดันทุรังกับท่าน มนุษย์น่ะถ้าเราไปดันทุรังกับเค้าเค้าก็เลิกคบกับเรา แต่ท่านผู้นี้ในยามที่เรามีชีวิตอยู่ก็ช่วยเรา อยู่กับเราตลอด ยามที่เราทุกข์ก็อยู่กับเรา ในยามที่เราทรยศก็อยู่กับเรา รักเราตลอดกาลไม่เคยเบื่อหน่ายเราเลย แต่เราเท่านั้นแหละที่จะดิ้นให้หลุดออกไปจากห้วงวงจรแห่งความรักของท่าน นั่นก็คือ อัลลอฮ์(ซ.บ.) เราทรยศพระองค์ พระองค์ก็ยังให้ริสกีเรา เราตออัตต่อพระองค์ พระองค์ท่านก็ให้ริสกีเรา ท่านทั้งหลายลองคิดดูนะครับ อัลลอฮ์ให้เราขนาดนี้ เราเคยชื่นชมอัลลอฮ์ให้มันอิ่มเอิบกันแล้วหรือยัง หรืออาจจะเป็นเพราะเราอาจจะคิดว่ามันเป็นหน้าที่ของอัลลอฮ์ เราอาจจะคิดอย่างนั้นก็เลยไม่ได้รู้สึกต่อการที่จะขอบคุณอัลลอฮ์เท่าใดนัก ผมอยากจะให้มองว่าผู้ที่เราน่าจะขอบคุณน่าสรรเสริญที่สุดก็คือ ผู้ที่แม้แต่ที่เราทรยศก็ไม่เคยเบื่อหน่ายไม่เคยเซ็งต่อเรา ยังรักเรา ยังคุ้มครองดูแลเราอย่างใกล้ชิดไม่ว่าจะในยามใดก็ตาม ท่านคืออัลลอฮ์(ซ.บ.) ท่านอยู่ใกล้กับเรา ใกล้ชิดเรา ดูแลูเรา พิทักษ์เรารักษาเราหวังดีต่อเราโดยตลอดเลยทีเดียว

มาถึงตรงนี้ก็อยากจะบอกว่า ชีวิตของเราเวลานี้ มันมากกว่าเมื่อวาน ยิ่งอยู่อายุก็ยิ่งมาก อายุยิ่งมากภาระก็ยิ่งเยอะ เมื่อตอนเป็นเด็กๆกินนมนอนกินนมนอน มาตอนนี้เห็นพ่อแม่บางคนบอกลูกไปนอนเถอะ เราก็อยากจะกลับไปเป็นเด็กๆอีก จะได้นอนกับเค้าบ้าง ตอนนี้ไม่มีเวลาเท่าไหร่ที่จะนอน จะนอนได้ไงต้องบริหารโน่นต้องทำไอ้นี่ไม่มีเวลาแม้กระทั่งจะนอน ภาระมันแยะ อยู่นานภาระยิ่งแยะ อายุมากภาระยิ่งเพิ่ม แต่ความมากของอายุนี้หมายความว่าเวลาเหลือน้อยแล้ว และความมากของอายุนี้แปลได้ความว่ากำลังวังชาชักแย่แล้ว กำลังถดถอยภาระมากขึ้น เวลาเหลือน้อย อะไรคือปัญหาที่เราจะต้องคิดอยู่เวลานี้ เราทุกคนน่ะเป็นอย่างนี้กันทั้งนั้นแหละครับ ภาระมากขึ้น เวลาเหลือน้อย ความอ่อนแอก็เข้ามาเบียดเบียน อัลลอฮ์ได้ปล่อยให้เราเดินออกจากจุดสตาร์ทตั้งแต่อาเกลบาเลฆเพื่อที่จะให้ เราเดินไปสู่จุดสำเร็จแห่งชีวิต จุดจบแห่งชีวิตก็คือการสถาปนาตัวเราให้เป็นบุคคลที่ได้รับทางนำจากอัลลอ์ (ซ.บ.)ท่าน มันน่าจะตอบได้ว่าคนที่มีอายุเยอะนั้นมันน่าจะสร้างความมั่นใจให้เกิดขึ้น กับตัวเขาได้แล้วว่า เขาเป็นคนที่กำลังเดินไปสู่อาณาจักรแห่งความรักของอัลลอฮ์(ซ.บ.) เพราะเวลาแห่งการปรับปรุงแก้ไขตัวเองมีมากกว่าคนที่อายุน้อย      
http://www.muslimchonburi.com/index.php?page=show&id=235

[nada-yoru]

 salam


ญะซากัลลอฮุคอยรอน

ขอบคุณสำหรับบทความดีๆที่นำมาเสนอค่ะ...

 

วัสลามค่ะ

[nada-yoru]

 แต่มีอยู่ท่านนึงไม่จากเราไปอย่างเด็ดขาดไม่ว่าจะในช่วงที่เรามีความสุข
ในช่วงที่เรามีความทุกข์ ในช่วงที่เราป่วย ในช่วงที่เรานอนหลับ
ในช่วงที่เรายังมีชีวิตอยู่หรือในช่วงที่เราตายไปแล้ว
ในช่วงที่เราเป็นคนภักดีช่วยเหลือท่าน หรือในช่วงที่เราเป็นคนดันทุรังกับท่าน

มนุษย์น่ะถ้าเราไปดันทุรังกับเค้าเค้าก็เลิกคบกับเรา
แต่ท่านผู้นี้ในยามที่เรามีชีวิตอยู่ก็ช่วยเรา อยู่กับเราตลอด
ยามที่เราทุกข์ก็อยู่กับเรา ในยามที่เราทรยศก็อยู่กับเรา
รักเราตลอดกาลไม่เคยเบื่อหน่ายเราเลย
แต่เราเท่านั้นแหละที่จะดิ้นให้หลุดออกไปจากห้วงวงจรแห่งความรักของท่าน
นั่นก็คือ อัลลอฮ์(ซ.บ.)

เราทรยศพระองค์ พระองค์ก็ยังให้ริสกีเรา เราตออัตต่อพระองค์
พระองค์ท่านก็ให้ริสกีเรา ท่านทั้งหลายลองคิดดูนะครับ
อัลลอฮ์ให้เราขนาดนี้ เราเคยชื่นชมอัลลอฮ์ให้มันอิ่มเอิบกันแล้วหรือยัง
หรืออาจจะเป็นเพราะเราอาจจะคิดว่ามันเป็นหน้าที่ของอัลลอฮ์
เราอาจจะคิดอย่างนั้นก็เลยไม่ได้รู้สึกต่อการที่จะขอบคุณอัลลอฮ์เท่าใดนัก
ผมอยากจะให้มองว่าผู้ที่เราน่าจะขอบคุณน่าสรรเสริญที่สุดก็คือ
ผู้ที่แม้แต่ที่เราทรยศก็ไม่เคยเบื่อหน่ายไม่เคยเซ็งต่อเรา
ยังรักเรา ยังคุ้มครองดูแลเราอย่างใกล้ชิดไม่ว่าจะในยามใดก็ตาม
ท่านคืออัลลอฮ์(ซ.บ.) ท่านอยู่ใกล้กับเรา ใกล้ชิดเรา ดูแลูเรา
พิทักษ์เรารักษาเราหวังดีต่อเราโดยตลอดเลยทีเดียว

 salam

ผ่่านมาอ่านด้วยความบังเอิญเป็นรอบที่สอง...

ต่างกับอ่านรอบแรกเลยค่ะ...



 

ชีวิตที่ต้องพบเจอแต่คนแปลกหน้า หากมิใช่เพราะความเมตตาแล้ว
ข้าน้อยคงไม่ได้เจอกับคนดีๆที่มาช่วยเหลือ คนที่เคยเป็นคนแปลกหน้า

และหากไม่ใช่เพราะความกรุณา ข้าน้อยคงไม่เข้าใจว่าการช่วยเหลือ
คนแปลกหน้ามันได้อะไรบ้าง...และอาจโดนคนแปลกหน้าทำร้าย
หากว่าเราโชคร้ายเจอคนไม่ดี...

พระองค์อยู่กับเราเสมอ...

อัลฮัมดุลิลลาฮฺ...

วัสลามค่ะ

[AUZULODEEN]

 salam
ขอบคุณครับสำหรับความรู้