วันก่อน...ฉันเคยคิดและแอบมองโลกใบนี้ว่ามันมหาศาล
มหาศาล..มันยังมีสิ่งต่างๆ มากมายให้ฉันได้ค้น เรียนรู้ ตักตวง
ในความมหาศาลฉันอยากจะท่องมัน อยู่กับมันนานๆ เท่าที่จะนานได้
ในความเนิ่นนานเหล่านี้ ฉันจะหาความสุขจากมันให้ได้มากที่สุด เท่าที่จะมากได้
วันนึง..มีคนบางคนบอกความจริงกับฉันถึงโลกใบนี้
เค้าว่าโลกนี้ก็เท่านั้น
ราคาของมันน้อยมาก
..แค่เพียงหยดน้ำที่ปลายเข็ม
แค่เพียงหยดน้ำ !!
มันไม่มีอะไรจะให้เราเลย แล้วเราจะไปหวังอะไรจากมัน..
จงใช้มัน อย่าให้มันใช้เรา
ใช้มันเป็นทางผ่านไปสู่โลกที่สวยกว่า ดีกว่า และมีอะไรมากมายรอจะให้เราอยู่
โลกนี้ก็เหมือนเพื่อนไม่จริงใจคนนึง
หลอกให้เรารัก หมดตัว และสนุกกับมันวันต่อวัน..วันต่อวัน
จนที่สุดนั้นเราหลงระเริงจนแทบไม่มีอะไรเหลือเลย..
วันนี้...โลกนี้กับฉัน
เป็นอะไรที่มีระยะห่างระหว่างกัน
เราสนิทกันน้อยลงกว่าเก่า
ฉันไม่ได้หวังอะไรจากมัน เพราะมันไม่มีอะไรให้ฉันหวัง
แต่ฉันก็ไม่ได้ทิ้งมันไปเลย
เพราะฉันยังต้องการมัน
ฉันตั้งใจแล้วว่า ฉันจะใช้มันเพื่อตักตวงความดีสู่อาคีเราะห์ ใช้มันเป็นทางผ่านสู่อาคีเราะห์ ให้มันเป็นประตูสู่ความดีงาม
วันพรุ่งนี้...โลกนี้ยังต้องการใครบางคน
ใครบางคนที่มันรอคอย
การรอคอยเพื่อให้ทุกอณู ทุกหย่อมหญ้าของมันมีบรรยากาศเหมือนพันสี่ร้อยปีก่อน !!
โลกรอคอยเธออยู่..
ค่อยร่ออุมมะห์...เพราะเราเชื่อว่าสักวันหนึ่งเธอจะกลับมา!
