การผิดพลาดคือการที่คนๆหนึ่งมั่นใจว่าตนเองทำสิ่งหนึ่งถูก โดยไม่ได้แกล้งลืม หรือแกล้งทำผิด แต่มั่นใจจริงๆว่าตนเองทำถูก แต่สุดท้ายมารู้ว่าตนเองทำผิด อย่างนี้ชัดเจนที่เรียกว่า ผิดพลาด ในกรณีที่นาย ข. คิดว่าตนเองได้จ่างซะกาตให้คนยากจน มั่นใจว่าตนเองทำถูก ไม่ได้แกล้ง แต่มารู้ทีหลังว่าตนเองจ่ายให้ไปกับคนรวย ซึ่งก็ถือว่าผิดพลาด
แต่ในบางกรณีนั้นมีอยู่ทั้งสองอย่างในเวลาเดียวกัน นั้นก็คือ ทั้งหลงลืมด้วย และผิดพลาดด้วย เช่นในกรณีที่ท่านนบีมั่นใจว่าตนเองละหมาดครบ 4 รอกะอัต มั่นใจว่าตนเองทำถูกแล้ว ท่านไม่ได้แกล้งลืม ไม่ได้แกล้งทำผิด แต่มารู้ทีหลังว่าตนเองละหมาดไปแค่สองรอกะอัต
ส่วนการลืมที่ไม่มีการผิดพลาดรวมอยู่ด้วยนั้นก็คือ ไม่มีการคิดว่าตนเองทำถูกต้องแล้วตั้งแต่ต้น แต่เป็นการลืมทำไปเลย เหมือนกับที่ นาย ก. ลืมจ่ายซะกาต ... นาย ก. ไม่ได้จ่ายผิด โดยมั่นใจว่าตนเองจ่ายถูกแล้ว เปล่าเลย แต่นาย ก. ลืมไปเลยว่าตนเองจะต้องจ่ายซะกาต
เพราะฉะนั้น อ. อารีฟีน ผิดพลาดในกฎที่ว่าด้วยการยกตัวอย่างเปรียบเทียบ คือนำสองสิ่งที่มีรายละเอียดแตกต่างกันมา เป็นผลทำให้การเปรียบเทียบใช้ไม่ได้
ความผิดพลาดอีกอย่างของ อ. อารีฟีนก็คือ ละเลยหลักฐานอื่นๆที่อีกฝ่ายยกมา โดยเลือกที่จะกล่าวถึงเพียงบางหลักฐาน
