อิทธิพลและอำนาจของกลุ่มผู้คลั่งไคล้ในมัซฮับหะนาบิละฮฺในแบกแดดมีสูงมาก จนทำให้ผู้คนของกลุ่มอัล-อะชาอิเราะฮฺ(จากมัซฮับอัช-ชาฟิอียะฮฺ) ไม่กล้าออกมาละหมาดวันศุกร์ !!!!!!
ในช่วงปี ฮ.ศ.447 ที่ได้เกิดฟิตนะฮฺความวุ่นวายขึ้นระหว่างปวงปราชญ์ฟิกฮฺมัซฮับชาฟิอีย์กับปวงปราชญ์ฟิกฮฺมัซฮับหัมบะลีย์ที่กรุงแบกแดด ในเรื่องที่กลุ่มผู้คลั่งไคล้ในมัซฮับหัมบะลีย์ได้ห้ามปวงปราชญ์ในมัซฮับอัช-ชาฟิอีย์ ไม่ให้อ่าน “บิสมิลลาฮิรเราะห์มานิรรอฮีม” ด้วยเสียงดัง, ห้ามการตัรเญี๊ยะอฺในการอาซาน (คือ การที่ผู้ทำการอาซานกล่าวว่า “อัชฮาดุอันลาอิลาฮาอินลัลลอฮฺ” ด้วยเสียงเบาสองครั้งในตอนแรก แล้วหลังจากนั้นก็กล่าวท่อนนี้ด้วยเสียงดังอีกสองครั้ง ต่อมาผู้ที่ทำการอาซานก็กล่าวต่อด้วย “อัชฮาดุอันนะมุหัมมะดัรรอซูลุลลอฮฺ” ด้วยเสียงเบาสองครั้งในตอนแรก และหลังจากนั้นก็กล่าวท่อนนี้ด้วยเสียงดังอีกสองครั้ง) และห้ามอ่านกุนูตในละหมาดซุบฮิ
โดยฟิตนะฮฺความวุ่นวายที่เกิดขึ้นนี้ ได้นำไปสู่การทะเลาะวิวาทเสียเลือดเสียเนื้อกันระหว่างทั้งสองกลุ่ม
ท่านอิมาม อิบนุ กะษีร ได้เล่าต่อเอาไว้ในตำรา อัล-บิดายะฮฺ วันนิฮายะฮฺ เล่มที่ 12 หน้าที่ 71 ของท่านว่า
في حوادث سنة سبع وأربعين وأربعمائة : وفيها وقعت الفتنة بين الاشاعرة والحنابلة، فقوي جانب الحنابلة قوة عظيمة، بحيث إنه كان ليس لاحد من الاشاعرة أن يشهد الجمعة ولا الجماعات. أهـ .
และในปี ฮ.ศ.447 ในกรุงแบกแดด ได้เกิดฟิตนะฮฺความวุ่นวายขึ้นระหว่างกลุ่มอัล-อะชาอิเราะฮฺ(ในขณะนั้น คือ กลุ่มของมัซฮับอัช-ชาฟิอียะฮฺนั่นเอง) กับกลุ่มอัล-หะนาบิละฮฺ โดยที่ในขณะนั้นกลุ่มของฝ่ายอัล-หะนาบิละฮฺมีอำนาจและมีอิทธิพลเหนือกว่ากลุ่มของอัล-อะชาอิเราะฮฺมาก ทำให้ในช่วงเวลานั้นคนของกลุ่มอัล-อะชาอิเราะฮฺ ไม่มีใครกล้าออกมาละหมาดญุมอะฮฺ(ละหมาดวันศุกร์) และไม่มีใครกล้าออกมาละหมาดญะมาอะฮฺในมัสยิดเลยแม้แต่คนเดียว.
ดู ตำรา อัล-บิดายะฮฺ วันนิฮายะฮฺ เขียนโดย ท่านอิมาม อิบนุ กะษีร เล่มที่ 12 หน้าที่ 71.
ที่มา : https://www.facebook.com/kay.linnurisahin/posts/3369969553065679