พ่อถามลูก
ชายแก่เลยวัย 70 คนหนึ่งคุยกับลูกชายที่เพิ่งกลับมาเยี่ยม
หลังจากแต่งงานย้ายครอบครัวออกไปไม่กี่ปี
ชายแก่ : แจ๊ค (ชื่อลูกชาย) นั่นอะไรลูก ? พ่อเห็นลาง ๆ
แจ๊ค : อ๋อ วัวหน่ะพ่อ
เวลาผ่านไป 2-3 นาที
ชายแก่ : แจ๊ค นั่นอะไรลูก ?
แจ๊ค : วัวตัวเดิมนั่นแหละพ่อ ยังไม่ไปไหนเลย
ผ่านไปอีก 2-3 นาที
ชายแก่ : แจ๊ค นั่นอะไรอีกล่ะลูก ?
แจ๊ค : (เริ่มมีอารมณ์หงุดหงิด) วัวพ่อวัว !! วัวตัวเดิมที่เพิ่งถามนั่นแหละ
เวลาผ่านไปอีก 2-3 นาที
ชายแก่ : แจ๊ค นั่นอะไรลูก ?
แจ๊ค : (เริ่มทนไม่ไหว) เอ๊ะ !! พ่อนี่ยังไงนะ ถามซ้ำ ๆ ซาก ๆ อยู่ได้
ผมจะบอกครั้งสุดท้าย
แล้วนะว่า วัว...!!
ผ่านไปอีก 2-3 นาที
ชายแก่ : แจ๊ค นั่นอะไรน่ะลูก ?
แจ๊ค : โอ๊ย !!! พ่อเลอะเลือนแล้ว คุยกันไม่รู้เรื่อง ผมไม่คุยกับพ่อแล้ว
แล้วแจ๊คก็ผละจากพ่อไปอย่างอารมณ์เสียเป็นที่สุด เวลาผ่านไป จวบจนตอนเย็น
ได้เวลาอาหารค่ำ
เมื่อไม่เห็นผู้เป็นพ่อลงมา แจ๊คจึงเดินขึ้นไปตามที่ห้อง ณ ที่นั่น
เขาได้พบชายแก่ นั่งเหม่อลอย
ข้าง ๆ มีไดอารี่เก่า ๆ เล่มหนึ่งที่เพิ่งเขียนบันทึกในวันนี้เสร็จ
แจ๊คถือวิสาสะเข้าไปอ่าน ความว่า...ครั้งหนึ่งเมื่อ 40 กว่าปีก่อนมาแล้ว
เรามีลูกชายคนหนึ่งที่เรารักมากที่สุด
เราตั้งชื่อเค้าเองว่า...แจ๊ค ในวันที่อากาศแจ่มใสวันหนึ่ง
เราพาแจ๊คออกไปเดินเล่น ตอนนั้นแจ๊คกำลังพูดได้เก่งทีเดียว
เราพาเค้าไปนั่งที่สวนหลังบ้าน พอดีมีวัวผ่านมา...
แจ๊คถามเราว่า พ่อ นั่นอะไร...วัวไงลูก เราตอบ เวลาผ่านไป อีกไม่ถึงนาที
แจ๊คก็ถามคำถามเดิมเราอีก
เราก็ตอบเช่นเดิมอีก เป็นอย่างนี้อยู่ถึง 25 ครั้ง
...เราไม่เคยเบื่อหน่ายเลยที่จะตอบคำถามเดิม ๆ เหล่านั้น
เรากลับรู้สึกดีใจอย่างที่สุดที่ลูกสนใจเราอย่างไม่เบื่อหน่าย...
แต่ในวันนี้ ณ ที่แห่งเดิม คน 2 คน ที่เคยถามคำถามเดียวกัน
หากแต่ว่าเราเป็นฝ่ายถาม
แจ๊คเป็นฝ่ายตอบ... เพียง 5 ครั้งเท่านั้น ลูกก็ตวาดเสียงดังใส่เรา
หาว่าเราเลอะเลือน รังเกียจแม้แต่จะคุยกับเราต่อไป...
เมื่ออ่าบจบ.. แจ๊ค.. รู้สึกผิดขึ้นมาอย่างจับใจ พ่อเลี้ยงเขามาอย่างดี
แต่วันนี้สิ่งที่เขาทำให้ท่านคือ การตวาดเสียงดัง.. ไม่พูดด้วย.. แล้วก็เดินหนีไป...
เขาตระหนักว่า เขาได้ทำสิ่งที่ผิดพลาด ซึ่งเขาเองแทบไม่รู้ตัวเลย
Re: ไดอารี่ของพ่อ By: rayes Date: ธ.ค. 21, 2009, 04:14 PM
เคยดูข่าว คนที่เอาพ่อหรือ แม่ตัวเอง ไปทิ้ง ทำไปได้ไง ขนาดพูดไม่เพราะยังไม่ดีเลย
Re: ไดอารี่ของพ่อ By: Bangmud Date: ธ.ค. 21, 2009, 05:13 PM
ไม่รู้เป็นอะไร อ่านเรื่องแบบนี้แล้วน้ำตาซึมทุกครั้ง คิดถึงป๊ะ
ไม่ใช่ว่าลูกคนไหนจะมีนิสัยเหมือนแจ๊คในกระทู้ข้างต้น
แต่เพราะว่า ลูก 10 คนของป๊ะ จบการศึกษาและมีงานการทำสมกับที่ป๊ะตั้งใจ
แต่ป๊ะไม่มีโอกาสได้เห็นความสำเร็จของลูก
اَللّهُمَّ اغْفِرْ لِيْ وَلِوَالِدَيَّ وَارحَمْهُمَا كَمَارَبَّيَانِيْ صَغِيْرًا
"ข้าแต่อัลลอฮฺ โปรดอภัยโทษแก่ข้าพระองค์และผู้ให้กำเนิดของข้าพระองค์ โปรดเมตตาท่านทั้งสอง เหมือนที่ท่านทั้งสองอภิบาลข้าพระองค์เมื่อยังเล็กด้วยเถิด"
อามีน ยาร็อบบัลอาละมีน. วัสสลาม
Re: ไดอารี่ของพ่อ By: a d n a n Date: ธ.ค. 22, 2009, 12:19 PM
วอลัยกุมมุสลาม
เวอร์ชันคลิป VDO ครับ เนื้อหาใกล้เคียงกัน
http://www.youtube.com/watch?v=8j-reLfu3-o
Re: ไดอารี่ของพ่อ By: ZikR Date: ธ.ค. 22, 2009, 01:53 PM
...หามาให้อ่านบ่อยๆน่ะค่ะ บทความเเบบนี้อ่ะชอบมากๆเลยค่ะอ่านเเล้วได้ข้อคิดดีค่ะ ยาซากัลลอฮที่หาบทความดีดีอย่างนี้มาเเบ่งปันน่ะค่ะRe: ไดอารี่ของพ่อ By: al-firdaus~* Date: ธ.ค. 22, 2009, 02:02 PM
พ่อและแม่ อดทนดูแลลูกๆ หวังแค่สิ่งเดียว
ให้เขาเป็นคนดี ประสบความสำเร็จทั้งดุนยาและอาคิเราะฮ์
ลูก...คือ ความเอื้ออาทรที่คนเป็นพ่อและแม่ ยอมได้ทุกอย่าง ไม่ปริปากบ่น
อ่านแล้วพูดเป็นคำพูดไม่ออก....
Re: ไดอารี่ของพ่อ By: nada-yoru Date: พ.ย. 07, 2014, 12:49 AM
อ่านอะไรแบบนี้ทีไรแล้วสะเทือนใจค่ะ...
เมื่อตอนเด็กๆ ไม่ชอบผู้ที่ได้ชื่อว่าพ่อเลย
เพราะมักจะถูกพ่อเฆี่ยนตีบ่อยๆ ชอบดุ ชอบห้าม
จะไปเล่นซนก็โดนสะกัด ถูกกักบริเวณ ไม่ให้ไปเล่นว่ายน้ำ
ไม่ให้ทะเลาะกับเพืื่อน แล้วที่สำคัญก็คือ ชอบบังคับให้ไปโรงเรียน
ด้วยไม้เรียวประจำ...ภาพของพ่อตอนเด็กๆคือ เผด็จการ
ชอบใช้ความรุนแรง...และน่ากลัวสำหรับคนอื่นๆยกเว้นเรา...
เลยดื้อได้ใจ...ประมาณยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ...
พอโตมา...เลยเข้าใจว่าทุกๆอย่างที่พ่อทำมาทั้งหมด
ก็เพราะรัก ห่วยใยและหวังดีโดยแท้
เลยรักพ่อมากกว่าผู้ชายคนใดในโลกนี้...
ก็เลยต้องขอโทษขอโพยกันใหญ่โตเมื่อนึกย้อนไปในวัยเด็ก...
ดีใจ เพราะมีวันดีๆ มีการศึกษาดีๆเพราะไม้เรียวพ่อแท้ๆ...
ทุกวันนี้มีความรู้อะไรเพิ่มเติมก็จะเล่าให้พ่อฟัง...
แลกเปลี่ยนกับที่เมื่อก่อนพ่อมักจะเก็บตกวิชาความรู้ให้
แม้เราจะขี้เกียจฟังก็ตาม...
ล่าสุดพ่อบอกว่าอยากเล่นคอมฯให้เป็น
อยากเล่นเฟสบุ้ค อยากรู้จักยูทูบที่หลานๆมันพูดถึงกันบ่อยๆ
อะไรๆก็ยูทูบ อะไรๆก็เฟสบุ้ค หน้าตามันเป็นอย่างไร ชักอยากเห็น
ก็เลยบอกพ่อว่า...ถ้าได้กลับไป...จะสอนให้...อินชาอัลลอฮฺ...
รู้ว่าการสอนคอมฯคนสูงวัยไม่ใช่เรื่องง่ายเลย(ทำให้แอบขี้เกียจนิดๆ)...
แต่พอมาคิดดูว่า ตอนพ่อสอนเราจนเดินได้คล่อง...ประคองไม่ให้ล้ม
สอนให้ปั่นจักรยานต์จนเป็น สอนให้เราล้างก้นหลังจากล้างก้นให้เรา
มาหลายปี มันก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายๆเหมือนกัน...
^^