เสาร์นี้ พี่ติดงานอีก ว่างวันที่10วันที่11วันศุกร์จ้า เสาร์คือ12
พี่ว่างวันที่ 10 และ 13 ธ.ค. ไปวันสุดท้ายก็ได้ คนเยอะแน่ๆ
คนเยอะ ไม่ค่อยชอบเรยยย
คนน้อยๆ นั่งสบายย เดินสบายย ไม่ต้องเบียดเสียด กับผู้ใด แต่หากว่างวันนั้น ก็ม่ายพรือออออ แต่เสาร์นี้ ข้าน้อย งานเข้าเสียแล้ว แง
สุดท้าย.... งานที่ไปดูมา เมื่อนำข้อมูลมาเขียนงานเพื่อจะส่งอาจารย์ในวันนี้นั้น เช้าวันนี้เพื่อนก็โทรตามตัวตั้งแต่ยังไม่ออกจากห้องแน่ะ เพื่ออะไรรู้ไหมคะ ปรากฏว่าเมื่อมาถึงประตูเท่านั้นแหละ เพื่อนรออยู่แร้ว ทีนี้ก็คว้ากันมาลอกยังกะอีแร้งลงเลยค่ะพี่น้องเหอ
มิวายลามปามไปยังเพื่อนๆอีกคณะนึงด้วย เพื่อนบอก ไม่ต้องกลัว เรานักลอกมือโปรจ่ะ ไม่ให้ครูจับได้แน่นอน 
Re: เรื่องที่ฉันอยากเล่า... By: ILHAM Date: ธ.ค. 08, 2009, 05:18 PM
จงภูมิใจที่มีคนมาลอก ถ้าไม่เก่งเขาก็คงไม่ลอก 55
Re: เรื่องที่ฉันอยากเล่า... By: little cat Date: ธ.ค. 08, 2009, 06:47 PM
จงภูมิใจที่มีคนมาลอก ถ้าไม่เก่งเขาก็คงไม่ลอก 55
เขาอาจเก่งกว่าก็ได้ หากเขาคิดจะทำเองบ้าง ข้อนี้มันไม่เสมอไปนะก๊ะว่า 
ยิ่งใครลอกเก่งๆ เผลอๆเขียนออกมาดีกว่าต้นฉบับด้วยซ้ำแน่ะ
ยิ่งใครลอกเก่งๆ เผลอๆเขียนออกมาดีกว่าต้นฉบับด้วยซ้ำแน่ะ
Re: เรื่องที่ฉันอยากเล่า... By: hiddenmin Date: ธ.ค. 08, 2009, 08:08 PM
ตอนเทอมก่อนเอาสมุดเลคเชอรวิชาคณิตของเพื่อนไปถ่ายเอกสารมาอ่านก่อนสอบมิดเทอม (ไม่ได้จดซักตัวนึงมัวแต่ ตั้งใจ ฟัง, หลับ, โดด)
ปรากฏว่าได้คะแนนดีกว่าเจ้าของต้นฉบับ
Re: เรื่องที่ฉันอยากเล่า... By: ILHAM Date: ธ.ค. 08, 2009, 08:17 PM
ต้องทำแบบอามีนซะแล้ว
Re: เรื่องที่ฉันอยากเล่า... By: hiddenmin Date: ธ.ค. 08, 2009, 09:01 PM
มีวิธีกระตุ้นให้ตั้งใจเรียนด้วย
อิอิอิ
Re: เรื่องที่ฉันอยากเล่า... By: nada-yoru Date: ธ.ค. 08, 2009, 10:15 PM
^
โดนมาเหนาะๆเรื่องโดนก็อปผลงาน...
อันนี้ก็อปไปโดยไม่เต็มใจให้ก็อป...
หากว่าเต็มใจให้ก็อปเมื่อไหร่ คนก็อปไม่เคยได้คะแนนมากกว่าเลย
สักครั้งเดียวงิ(ไม่ได้โม้) 555...
ก็มีแก้เผ็ดแก้ร้อนแก้คันกันบ้างอ่ะค่ะ...
เพื่อนๆโดนกันมาถ้วนหน้า เรื่องหักมุมหักโค้ง(ยกเว้นหักหลัง)นั้น
ข้าน้อยถนัดนักแล...ไม่เคยงกเลยหากเพื่อนจะมาขอติวด้วย
มีเท่าไหร่ให้หมดด้วยซ้ำ...ไม่มีหมกเม็ด...
แต่เรื่องลอก มันก็ต้องนิดนึง ยอมให้กันไม่ล่่ายยยยยย...
คือลอกได้ แต่อย่่าหวังว่าจะคะแนนนำ...เพราะของแท้อยู่ในหัว
เอาไว้ใส่ก่อนส่ง...และส่งหลังเพื่อนประจำหากว่ามีการลอกกันเกิดขึ้น...
เพื่อนๆในห้องก็รู้ดีในเรื่องนี้ แต่ใครจะทำอะไรได้...
เพื่อนที่ลอกเราเองก็ได้แต่ยิ้มๆ...
แต่ไอ้ที่เคยเจ็บมานี่ไม่ใช่เรื่องลอกเลย แต่เป็นเรื่องของการต่อยอดผลงาน
เมื่อตอนเด็กๆไม่คิดอะไร ใครอยากลอกก็ลอกไป
เพราะยังไงๆ เราก็หมกเม็ดคำตอบสุดท้ายเอาไว้แล้วสองสามข้อ
ที่คิดว่าถูกชัวร์ๆ...แต่พอเรียนในระดับมหาวิทยาลัย
มันต่างกัน ยิ่งเรียนด้านออกแบบ ยิ่งเป็นเรื่องใหญ่...
ตอนแรกคิดอะไรก็พูดออกไป ทำออกไปอย่างที่คิด...
เพื่อนถามเราก็ตอบ(แบบว่่าอยากนำเสนอความคิดสุดๆ)
ผลสรุปมีงานออกมาราวกับคู่แฝดของเราเลย...
แล้วกลับกลายเป็นเราที่โดนมองว่าลอกอีกคน
ผลงานเราโดนแบนด้วยสายตาประชาชี
ไม่มีใครพูดให้เจ็บช้ำน้ำใจ แต่สายตาและการกระทำต่างหากที่ฟ้องออกมา
เพราะไม่ได้รับคัดเลือกขึ้นโชว์...แต่คนที่ลอกกลับได้ส่งขึ้นโชว์แทน...
วันนั้นกินข้าวไม่ลง...หมดอาลัยตายอยาก กินลูกท้อแทนข้าว...
จะร้องออกมาดังๆก็ทำไม่ได้หล่าว อายชาวบ้านเค้า...เหอๆ...
แต่ก่อนวันส่งโชว์ผลงานหนึ่งวัน เจออาจารย์บนรถตอนจะกลับที่พัก
อาจารย์บอกว่่าจะเอางานเราขึ้นโชว์ด้วย...อยากให้ตั้งชื่อ
และเขียนรายละเอียดให้หน่อย ทันไหม...ตอนนั้นเย็นแล้ว
พรุ่งนี้จะส่งโชว์...แต่ด้วยว่าความหวังวางอยู่ตรงหน้า
ก็เอาล่ะสิ...พยักหน้าบอกอาจารย์ว่าทัน...แล้วนั่งรถกลับไปมหาลัย
เพืื่อไปขนงานมาสานต่อที่บ้าน คืนนั้นทั้งคืนนั่งแก้งาน
ไม่ได้หลับไม่ได้นอน โดนอะลูมิเนียมบาดจนมือมีแต่แผล...
แต่เจ็บกายไม่สู้เจ็บใจ เพราะสิ่งเดียวที่รู้สึกคือ...ศักดิ์ศรี
เราจะไม่เอางานที่เหมือนคู่แฝดของใครขึ้นไปโชว์เด็ดขาด
วันนั้นงานที่ออกมาแทบไม่เหลือเค้าเดิม จนอาจารย์ทักขึ้นว่า
ทำไมถึงเปลี่ยนผลงานให้ออกมาอย่างนี้...ที่อาจารย์เลือก
เพราะว่าเลือกผลงานนะ...ไม่ได้ดูที่ตัวคนทำ...
ก็เลยบอกอาจารย์ว่า ในเมื่ออาจารย์ให้โอกาสแล้ว
ก็อยากทำให้มันดีที่สุด และนี่คือดีที่สุดสำหรับข้าน้อยแล้ว...
อาจารย์เหมือนจะไม่พอใจที่อยู่ๆเราก็แก้งานโดยพละการ...
ท่านเลยเอาไปโชว์ไว้หลังผลงานของเพื่อนๆ อยู่ในมุมมืด
เจ็บนะนั่นน่ะ...การกระทำมันเจ็บกว่าคำพูดเสมอ...
แต่เข้าใจว่าท่านคงอยากดัดหลังลูกศิษย์อย่างข้าน้อยที่ทำอะไรโดยพละการ
และท่านพูดราวกับคิดว่าข้าน้อยลอกงานคนอื่นแล้วรู้สึกละอาย
เลยแก้งานออกมาอย่างน้ัน...วันนั้นอยากร้องไห้สุดๆ...
ระหว่างที่จัดวางผลงานเพื่อเปิดโชว์ให้คนเข้ามาชมในวันถัดไปอยู่นั้น
ก็มีชายกลางวัยคอยมาเดินดูความเรียบร้อย ข้าน้อยก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร...
พอสักพัก ท่านให้ปิดไปทุกดวง แล้วให้เราเปิดไฟจากโคมไฟเรา
เพื่อเช็คความสวยงาม...ปรากฎว่าท่านเดินมาถามข้าน้อยว่่า...
คิดได้ไง...คำสั้นๆแต่กินความหมายลึก...ท่านบอกว่่า
ท่านนั่งมองดูงานของแต่ละคนตอนที่มีแสงไฟอยู่...
ของข้าน้อยดูธรรมดา แต่พออยู่ท่่ามกลางความมืดแล้วเปิดไฟสีขาว
ซึ่งเพื่อนๆที่ได้รับเลือกส่งขึ้นโชว์ส่วนใหญ่จะใช้ไฟสีส้ม
เพราะดูนวลตา...แต่ของข้าน้อยเลือกใช้ไฟสีขาวเพื่อสะท้อนแสง
ของอะลูมิเนียม ซึ่งเวลามองด้วยตาเปล่าจะเป็นสีขาวสลับฟ้าคราม
เมื่อถ่ายภาพออกมาจะเป็นสีฟ้า โดยมีแสงพุ่งไปข้างบนเป็นสีขาว
ท่านอ่านชื่อว่า นามิ นามิดะ ก็เลยถามว่าหมายความว่าอะไร
(คนญี่ปุ่นถามความหมายภาษาญี่ปุ่นค่ะ)แต่เข้าใจว่าท่านอยากรู้ความนัย...
ข้าน้อยเลยอธิบายว่า นามิ นั้นคือคลื่น นามิดะคือน้ำตา
ชิ้นงานนี้มีชื่อไทยว่า น้ำตาทะเล และคลื่นก็คือน้ำตาของทะเล
ทะเลที่ไม่มีวันหยุดร้องไห้ ทะเลไม่เคยขาดคล่ืน...
เสียงจากทะเลอาจจะเป็นเสียงของการร้องไห้คร่ำครวญด้วยความเสียใจ
หรือดีใจก็ได้...เราไม่รู้เพราะว่าเราไม่ใช่ทะเล เราได้แต่นั่งมองนั่งฟังเสียงคลื่น
บางคนบอกว่่ามันเศร้า บางคนบอกว่ามันน่าฟังเหมือนเสียงกล่อม...
เมื่อคลื่นยักษ์มา มนุษย์ก็ต้องหลั่งน้ำตากับเหตุการณ์ครั้งนั้นบ้าง...
แสงที่ส่งออกไปคือแสงแห่งความหวัง สู่แสงแห่งศรัทธา...
เพื่อเป็นที่ระลึกถึงเหตุการณ์สึนามิที่ไทย...
อาจารย์ข้าน้อยก็อยู่ฟังด้วยตอนนั้น ท่านก็เลยขยับผลงานมาวาง
ด้านหน้าเสียเลยคราวนี้...เพราะที่ข้าน้อยพูดไปนั้นเป็น
หัวใจของผลงานที่ไม่เคยได้พรีเซ้นออกไปก่อนหน้านี้เลย...
เพราะเพิ่งคิดได้เมื่อเจอเข้ากับมรสุมของการแก้งานทั้งคืน...
ท่ามกลางความหวังอันน้อยนิดว่าจะแก้ทันส่ง...แต่สุดท้ายก็ทัน...
ผลเลยออกมาว่า ผลงานนั้นได้รับรางวัล โดยที่ข้าน้อยไม่ได้รู้
มาก่อนหน้านั้นเลยว่า การโชว์ผลงานครั้งนั้น คือการแข่งขันระดับภาคด้วย...
และทำให้รู้ว่า ชายกลางคนที่เข้ามาถามนั้นคือคณะกรรมการใหญ่
ในการตัดสิน...ท่านบอกข้าน้อยในวันรับรางวัลว่า...
โคมไฟที่ข้าน้อยทำ ทำให้ท่านนึกถึงแสงแห่งความหวังจริงๆ
แสงสีขาวที่พุ่งขึ้นไปท่ามกลางเกลียวของอะลูมิเนียมที่ขดไปมาคล้ายคลื่นนั่นแหล่ะ
ท่านบอกว่า ปกติโคมไปจะใช้ไฟสีส้ม
นานๆจะเห็นสีนี้ส่งขึ้นโชว์...และเข้ากับอะลูมิเนียมซึ่งเป็นหัวข้อ
และเงื่อนไขของงาน...คือทุกคน(จากมหาลัยข้าน้อย)
จะทำโคมไฟจากอะลูมิเนียมกัน...ส่วนมหาลัยอื่นจะกำหนดต่างๆกันไป
แต่ว่าจะมาแข่งขันร่วมกัน ตอนแรกเราก็คิดว่าแค่โชว์เฉยๆ...
และท่านยังบอกว่า...โคมไฟมันก็เหมือนหิงห้อย(โฮทารุ)
ที่หากส่งแสงยามกลางวันก็ไม่มีอะไรเตะตา ธรรมดา แทบจะมองไม่เห็นตัวมันด้วยซ้ำ
แต่ยามกลางคืนที่ไร้แสงอาทิตย์...แสงมันจะระยิบระยัยสวยงาม...
ไม่เห็นตัวแต่เห็นแสงของมันแทน...
คุณค่าของโคมไฟก็อยู่ที่ตรงนั้น เธอทำมันได้ตรงตามเป้าหมายแล้ว
จากประสบการณ์ครั้งนั้น สอนให้รู้ว่า...
หากเราจะทำอะไรแล้ว...ก็อย่าหมดหวัง
แม้แสงของมันจะริบหรี่แค่ไหนก็ตาม แล้วที่สำคัญ
ผลงานฟ้องความคิด และความคิดก็ฟ้องอยู่ที่ผลงาน
ไม่มีใครจะสานต่อ หรือต่อยอดของงานเราได้ดีเท่าตัวเรา
เพราะเรารู้จักต้นไม้ที่เราปลูกดีกว่าใคร...
และเพราะหากเราปลูกต้นไม้เองได้ ต่อให้เขาเอาต้นไม้เรา
ไปตัดแล้วเสียบยอดใหม่ให้สวยงามสักแค่ไหน...
เราก็สามารถปลูกต้นไม้ขึ้นมาใหม่แล้วต่อยอดออกไปได้เท่าที่ใจเราต้องการ...
ปลูกอะไรก็ได้สิ่งนั้น....
ต้นลั่นทมจะเอายอดกุหลาบมาต่อได้อย่างไร...
นอกจากเราจะปลูกลั่นทมแล้วต่อยอดดอกลั่นทมด้วยกันเอง...
หรือต่อให้มีคนรู้ทันแล้วทำอย่างนั้น...เราก็หันไปปลูกอย่างอื่นได้อีก...
เมื่อเราปลูกได้ แต่เขาปลูกไม่เป็น สักวันหากเขาไม่มีต้นให้ต่อยอด
เขาจะไปต่อได้อย่างไร...
แม้ต้นไม้ที่เราปลูกไม่สวยเท่่าต้นที่เขาเอาไปต่อยอด
แต่ต้นไม้ของเราแม้จะไปวางอยู่ตรงไหน โดนใครต่อยอดไปบ้าง
เราย่อมรู้จักมัน และคนต่อยอดก็ย่อมรู้อยู่แก่ใจเสมอ...
เราควรภูมิใจมากกว่าจะเสียใจ หากต้นไม้ที่เราเพาะพันธุ์กำลังเติบโต
ไม่ว่าจะด้วยมือใครก็ตามที่เอาไปเลี้ยงไปต่อยอดให้สวยงาม...
และเราควรขอบใจที่เขามีส่วนทำให้ต้นไม้ของเราขยายพันธุ์ออกไป...
เพราะผลของมันคือ...กำลังใจและความภูมิใจ...
ปล.เจ้าของลิขสิทธิ์ความรู้และความคิดทั้งมวลเป็นของผู้สร้างที่แท้จริง
นั่นคือ อัลลอฮฺตาอาลา วัลลอฮุอะลัม...
โม้สู่กันฟัง
วัสลามค่ะ
Re: เรื่องที่ฉันอยากเล่า... By: nada-yoru Date: ธ.ค. 08, 2009, 10:52 PM
โม้ได้ยาวเลยนิ
5555
ว่าแต่ ชักอยากจะเห็นหน้าตาโคมไฟ นามิ นามิดะนั้นจัง
เหมือนจะชมแฮะที่พี่โม้ได้ยาววววววว 555
ปล.พี่ไม่รู้จะมีปัญญา(หมายถึงตังค์)เอามันกลับบ้านได้หรือเปล่านิ
คิดหนักสุดๆ...มันไม่เล็กสักเท่าไหร่เลย...
อีกทั้งสาว่าๆผลงานจบก็ดูจะใหญ่ได้ใจเสียด้วย(เริ่มรักพี่เสียดายน้อง)...เหอๆ
แค่แบกคานอย่างเดียวก็ว่าหนักแล้ว ไม่รู้จะแบกผลงานหล๊อบบ้านไหวม้ายยยย
แต่ต่อให้ไม่สามารถเอากลับไปได้จริงๆ แต่ทำได้เหลย...
ทำได้อีกหลายอันกัน...เพราะที่ส่งคือแม่แบบ แต่แม่พิมพ์อยู่ในหัวนิโคลงเคลงเหอ...
(โม้อีกรอบ) 555
แต่ที่รู้ๆเก้าอี้ตัวแรกที่พี่ออกแบบและทำมันขึ้นมา คงได้นอนแอ้งแม้ง
ประจานความคิด(แสนสั้น)ของพี่ที่มหาลัยต่อไปชั่วลูกชั่วหลานแหงมๆ
เอากลับไปไม่ล่ายยยยยด้วยประการทั้งปวง...อย่างใหญ่...
นอกจากจะถอดแล้วเอาไปประกอบที่บ้าน แต่ว่าเปลืองตังค์หล่าว
แค่ค่าเครื่องกับค่าขนส่ง ก็อยากจะว่ายน้ำกลับบ้านแล้วนิ....
Re: เรื่องที่ฉันอยากเล่า... By: na-eim Date: ธ.ค. 08, 2009, 11:49 PM
แนะนำให้ได้ แค่เว็บไซต์อะครับ
เผื่อว่า คุณนาอีม ยังไม่รู้ครับ
http://thai-sle.com/home.html
คุยกับคุณหมอ
http://thai-sle.com/contact_doctor.htm
ลองดูนะครับ
ขอบคุณค่ะ
Re: เรื่องที่ฉันอยากเล่า... By: nada-yoru Date: ธ.ค. 09, 2009, 12:36 AM
แนะนำให้ได้ แค่เว็บไซต์อะครับ
เผื่อว่า คุณนาอีม ยังไม่รู้ครับ
http://thai-sle.com/home.html
คุยกับคุณหมอ
http://thai-sle.com/contact_doctor.htm
ลองดูนะครับ
ขอบคุณค่ะ
เคยอ่านมาว่า "น้ำมันงา"ช่วยต้านโรคแพ้ภูมิตัวเอง (SLE)
ต้านโรคหอบหืด ต้านโรคหลอดลมอักเสบ ฯลฯ
พอจะมีข้อมูลเรื่องโภชนาการเกี่ยวกับโรคภูมิแพ้และแพ้ภูมิตัวเอง
อยู่นิดหน่อยค่ะ...อินชาอัลลอฮฺ...จะลองค้นหาแล้วเอามาลง
ในหัวข้อสูตรไม่ลับสำหรับสุขภาพนะคะ...
วัสลามค่ะ
Re: เรื่องที่ฉันอยากเล่า... By: little cat Date: ธ.ค. 09, 2009, 01:09 AM
ตอนเทอมก่อนเอาสมุดเลคเชอรวิชาคณิตของเพื่อนไปถ่ายเอกสารมาอ่านก่อนสอบมิดเทอม (ไม่ได้จดซักตัวนึงมัวแต่ ตั้งใจ ฟัง, หลับ, โดด)
ปรากฏว่าได้คะแนนดีกว่าเจ้าของต้นฉบับ
ผลการวิจัยจากอามีนพบว่า การหลับ และโดดเรียน สามารถทำให้เราได้ดีได้ เพราะอามีนลงทุนทดลองด้วยตนเองมาแล้ว
Re: เรื่องที่ฉันอยากเล่า... By: nada-yoru Date: ธ.ค. 09, 2009, 01:30 AM
salam
มีใครรู้จักโรค SLE (โรคแพ้ภูมิคุ้มกันตัวเอง) หรือที่รู้จักกันในชื่อ โรคพุ่มพวง บ้างรึเปล่าคะ
ใครรู้อะไรเกี่ยวกับโรคนี้ช่วยมาเล่าให้ฟังหน่อยนะคะ
ไม่เอาสาเหตุหรืออาการนะคะ (รู้เยอะแล้ว)
แต่อยากรู้ว่าคนที่เป็นโรคนี้ มีอาหารอะไรที่ควรกิน และไม่ควรกินบ้างคะ
ใครรู้ก็ช่วยๆกันนะคะ
ขอบคุณค่ะ
วะอะลัยกุมมุสลามค่ะ
http://www.sunnahstudents.com/forum/index.php?topic=5103.msg63200;topicseen#new
ไม่แน่ใจว่าช่วยได้สักแค่ไหนนะคะ...ลองเข้าไปตามลิงก์นั้นดูนะคะ
(สามกระทู้ล่าสุดในหัวข้อนั้นน่ะค่ะ)
วัสลามค่ะ
Re: เรื่องที่ฉันอยากเล่า... By: little cat Date: ธ.ค. 09, 2009, 01:49 AM
salam
สามชิกหายหมดเยยยย
นายไม่อยู่ แมวเริงร่า 555
สามชิกหายหมดเยยยย
นายไม่อยู่ แมวเริงร่า 555
Re: เรื่องที่ฉันอยากเล่า... By: ILHAM Date: ธ.ค. 09, 2009, 04:57 AM
พี่โด่โด่บอก ปลูกอะไรก็ได้อย่างนั้น ปลูกลั่นทมได้ลั่นทม
แล้วทำไมปลูกถั่วเขียวถึงได้ถั่วงอกล่ะ
5555
Re: เรื่องที่ฉันอยากเล่า... By: a d n a n Date: ธ.ค. 09, 2009, 11:29 AM
วันนี้ได้มาเที่ยวพัทยางิ ตอนนี้อยู่ที่ตลาดน้ำ 4 ภาค
แจ้ง oo JawhaR oo ด่วน
ท่านนี้พำนัก (หรือสถิตย์) อยู่ใกล้ ๆ ในระแวกนั้น
วันนี้ วันหยุดท่านด้วยนิ่